یکی از نکات بسیار مهم در باب بندگی، اقرار به گناه عندالله تبارک و تعالی است. امّا در مقابل، پروردگار عالم، اصلاً متنفّر است که انسان اقرار به گناه در نزد بندگانش کند. بیان کردیم: به لسان نبیّ مکرّمش فرموده است: «اقرار الذّنب ذنب»، اقرار به گناه، گناه است و به هیچ عنوان انسان نمی‌تواند در نزد دیگران، اقرار به گناه کند.
در بحارالانوار و وسایل الشیعه آمده که فردی محضر امیرالمؤمنین(ع) آمد و عرضه داشت: من عمل بسیار زشت ... را انجام دادم و حالا عذاب وجدان گرفتم. حضرت فرمودند: اگر بین خودت و خدا اقرار می‌کردی، افضل بود.
یعنی پروردگار عالم دوست ندارد بنده‌اش، ولو محضر مولی‌الموالی به گناهانش اقرار کند. با اینکه حسب برخی از روایات شریفه، پرونده‌ها در دست حجّت خداست امّا خدا این را که بنده‌اش حتّی در محضر حجّت خدا اقرار به گناه کند، نمی‌پسندد.
لذا اقرار به گناه، گناه است. چون خدای متعال دوست دارد که آبروی بندگانش حفظ شود. متأسّفانه بندگان خودشان گرفتار هستند و آبروی خودشان را حفظ نمی‌کنند و خراب‌کاری‌هایی می‌کنند و آن‌ها را اعلان هم می‌کنند. این، خیلی بد است.

آیت‌الله قرهی