هنوز آفتاب اول دی نزده، آخرای شب یلداست هنوز، که می‌زنم بیرون.
هوای سرد و ماشینی که توی کوچه بالایی پارک شده و رادیو تلاوت.
عجب معجزه‌ای.
بلند و رسا و کوبنده. انبیای الهی را می‌ستاید و جان مخاطب را می‌نوازد.
اختلاف روایت را به دستمایه‌ی ضرباهنگ کلام تبدیل کرده، تکرار و تکرار و تکرار.
عجب معجزه‌ای.
...
هدیه‌ی صبح اول زمستان نود و هفت.

پ.ن:
فیلم این تلاوت عجیب را هم پیدا کردم. چه خبر است! +

امروز یک یادداشت صوتی فرستادم برای گروه دوستان.
طبیعتاً امکان انتشار در صاد را ندارد.
فقط نوشتم که یادم نرود نشانه‌های خدا را
و یادم نرود که کور نیستم؛ کور نباشم.

بنگر ز جهان چه طرف بر بستم، هیچ
وز حاصل ایام چه در دستم، هیچ

شمع طربم، ولی چو بنشستم، هیچ
خود جام جمم، ولی چو بشکستم، هیچ

یکی از قهرمانان دوران کودکی من، آخرین آن‌ها و محبوب‌ترین‌شان، دو هفته‌ی پیش درگذشته و من امروز این خبر را شنیده‌ام.
چرا این خبر را من باید این‌قدر دیر بشنوم؟ در دنیای اطلاعات و ارتباطات، این واقعه استعاره از چیست؟

حال مساعدی برای نوشتن از همه‌ی لحظاتِ با او بودن، با او خوش بودن، ندارم.
لطفاً این قطعه‌ی کوتاه را بشنوید و به پاس همه‌ی لحظات خوبی که برایمان ساخت فاتحه‌ای بفرستید. لطفاً.

باور بفرمایید رادیومعارفی‌ها هم از این جیگول‌بازی‌ها و حرکت‌های رسانه‌ای عوام‌پسند بلدند. این اتفاق خوب را دریابید:

تو ماهی و من ماهیِ این برکه‌ی کاشی
اندوه بزرگی است زمانی که نباشی

آه از نفس پاک تو و صبح نشابور
از چشم تو و حجره‌ی فیروزه‌تراشی

پلکی بزن ای مخزن اسرار، که هر بار
فیروزه و یاقوت به آفاق بپاشی

ای باد سبکسار، مرا بگذر و بگذار
هشدار، که آرامش ما را نخراشی

هرگز به تو دستم نرسد ماهِ بلندم
اندوه بزرگی است! چه باشی... چه نباشی

امروز با سایت خوب سیمافکر آشنا شدم. این قطعه کوتاه را هم از آن‌جا آورده‌ام. استاد مسعود فراستی سر صحبت درباره‌ی فوتبال را با نگاهی سینمایی باز می‌کند:

+

سعدی به وصل دوست چو دستت نمی‌رسد
باری به یاد دوست زمانی به سر بری

کم‌تر پیش می‌آید یک طنز تلویزیونی تا این اندازه درست بزند به نقطه‌ی هدف و جگر آدم را خنک کند. کوتاه، دقیق و مؤثر:

هله رعد است، هلا برق به پا خواهد خاست
امت واحده از شرق به پا خواهد خاست

تو: سلام. می‌دونی که امروز ۱۲ اسفنده. سالروز شهادت چند تا از رفقا. سالگرد مادر علی بلورچی هم هست. فاتحه مع الصلوات

پ.ن:
یاد پارسال افتادم.
این رو گوش کنید.

چرا جای این همه امیدواری و اشتیاق سازنده در زندگی بچه‌های ما خالی است؟

تویی
آن غرقه به خونی
که
بزرگ شهدایی
تو
عزیز دل زهرا (س)
تو
حسین (ع)
خون خدایی

بست روی سر عمامه پیغمبر را
رفت تا بلکه پشیمان بکند لشکر را

من به مهمانی تان سوی شما آمده‌ام
یادتان نیست نوشتید بیا؟ آمده‌ام

ننوشتید بیا کوه فراهم کردیم؟
پشت تو لشکر انبوه فراهم کردیم

ننوشتید زمین‌ها همه حاصلخیزند؟
باغ‌هامان همه دور از نفس پاییزند

ننوشتید که ما در دلمان غم داریم؟
در فراوانی این فصل تو را کم داریم

ننوشتید که هستیم تو را چشم به راه؟
نامه نامه «لک لبیک ابا عبدالله»؟

بعد از دو سال و نیم، آخرین برنامه‌ی سایه روشن را ضبط و پخش کردیم. البته این برنامه همچنان در جدول پخش قرار دارد و ممکن است تا مدت‌ها تکرار شود. در مجموع تجربه‌ی خوب و لازمی بود.
پیشنهاد می‌کنم آخرین قسمت این برنامه را که همین امروز پخش شد بشنوید. جمع‌بندی چند جلسه بحث درباره‌ی آثار رسانه بر خانواده؛ و از همه مهم‌تر راه‌کارهای کم کردن این آسیب‌ها.
به نظرم یک‌بار شنیدن این نکته‌ها برای هر پدر و مادری واجب است.

تأثیر رسانه بر روابط همسران