الهی!
به تو پناه می آورم از شر همه ی روزهایی که بی خاصیت بودم.
به سوی تو فرار می کنم از سیب زمینی بودن.
از تو شرمنده ام که روزی و ساعتی و لحظه ای با «فرقه ی بی تفاوتان» خوش بودم.

دستم بگیر و مرا انقلابی بپذیر.