اسم و مسمّا
جمعه ۲۰ آبان ۱۴۰۱
امروز موقع ناهار، از ور رفتن با نام بی‌معنا و خنده‌دار «استانبولی»، با دوقلوها در تاریخ کمی عقب رفتیم و دیدیم اگر امپراطوری عثمانی تجزیه نشده بود «اسلامبولی»، اگر امپراطوری بیزانس سقوط نکرده بود «قسطنطنیه‌ای» و اگر مسلمانان به تصرف شامات نمی‌اندیشیدند «کنستانتینوپولیسی» در سفره داشتیم.
در آخر وقتی فهمیدیم که چیزی توی بشقابمان داریم اصلاً «استانبولی» نیست و «دمی گوجه» است، به این فکر کردیم که ممکن بود امروز به این غذا «دمی بادنجان» بگوییم.
«گوجه فرنگی» با نام مستعار «بادنجان ارمنی» از دوره قاجار پایش به سفره
ایرانی باز شده و «دمی گوجه» و «استانبولی پلو» دو محصول پرطرفدار از
مداخلات جناب گوجه فرنگی در آشپزی مادران ماست. هر چند که متداول شده هر
دوی این خوراک‌ها را به نام عجیب‌ترشان یعنی همان «استانبولی» صدا می‌کنند؛
اما استانبولی واقعی علاوه بر سیب‌زمینی و آب گوجه، مقداری گوشت و هویج هم دارد.
یه غذایی هم ما داریم که برنج و گوجه و سیب زمینی و بادمجون داره توش. بهش می گیم عثمانی پلو و چراش رو هم نمیدونم