من برای کلمه «وحشی» احترام قائلم و برخلاف تلقی عمومی فارسی زبانان، بار معنایی آن را مثبت می‌دانم.

«وحشی» نسبتی با حیات وحش دارد که بخشی از خلقت خداوند است و طبیعتاً مطابق فطرتش عمل می‌کند. اتفاقاً قواعدی که وحشی‌ها در مواجهه با طبیعت رعایت می‌کنند کاملاً دقیق و درست است.

در فارسی در مقابل «وحشی» کلمه «اهلی» را می‌گذارند که مثلاً قرار است بار معنایی مثبتی داشته باشد که از نظر من ندارد. یک زمانی هم در کتاب شازده کوچولو، مترجمی «رام کردن» را «اهلی کردن» معنا کرده و بر بیچارگی ما افزوده است.

«اهلی» به زبان بی‌زبانی یعنی «متمدن»، «شهری‌شده» و «تن‌داده به قواعد خودساخته انسان‌ها» که هیچ‌کدام فضیلتی برای یک «وحشی» نیست.

سعی می‌کنم در توصیف جنایت‌ها و خباثت‌های تمدن غرب، از کلمه‌ی «وحشی‌گری» استفاده نکنم. این رفتارها کاملاً «اهلی‌گری» است!