دیشب در برنامه «برکرانه نور» رادیو معارف آیت‌الله جوادی آملی در تفسیر آیات ۴۲ تا ۵۰ سوره‌ی مبارکه‌ی طه مبحث شیرین «علم سکولار یا عالم سکولار؟» را برای چندمین بار مطرح کردند.
به یاد این روزهای شیرین سیدحسن و جهت یادآوری دوباره رابطه‌ی «خلقت» با «طبیعت» و «صنعت» پیشنهاد می‌کنم نیمه‌ی دوم این فایل صوتی را بشنوید:
آنهایی که بهدنبال آب هستند باید بدانند که آب با سراب و لعاب فرق دارد، لعب در فرهنگ قرآن یعنی بازی. واژه لعب و لعاب از یک ریشه است؛ لعاب گرچه نمی در دهان ایجاد میکند؛ اما کسی را سیر نمیکند. عدهای با لعاب دهان بازی میکنند، این بازی گرچه لذتی برای آنها دارد، ولی هیچ تشنهای با آن سیراب نمیشود. اصحاب رسانه باید بدانند هرکاری که نام خدا و یاد خدا در آن نباشد مثل لعاب دهان است که کسی را سیراب نمیکند.
اگر در کارهای رسانه‌ای، نه در آغاز کار سخن از خدا بود و نه در انجام کار سخن از خدا بود و نه در مسیر سخن از خدا بود، آن کار نه تأثیرگذار خواهد بود و نه ماندگار؛ زیرا چنین حرکتی در حقیقت رکود و جمود است.
مسئولان هنر و رسانه:
اولا باید عطش مخاطب را بشناسند و ببینند صادق است یا کاذب تا متناسب با آن پاسخ دهند
ثانیا عطش صادق در مخاطب ایجاد کنند؛ زیرا هنگامی که عطش صادق در انسان ایجاد شود و دائما زیادتر گردد، چشمه آب از درون انسان جاری خواهد شد. مولوی در اینباره میگوید:
آب کم جو تشنگی آور بهدست/ تا بجوشد آبت از بالا و پست