...
من و شما در این سی و چند سال وقایع حساسی را دیده‌ایم و خطرات بسیار را پشت سر گذاشته ایم، امیدوارم در این لحظات حساس و خطیر  و سرنوشت ساز، خداوند بزرگ ما را مشمول عنایات خود فرماید، تا بتوانیم در کنار هم به هدف‌های اصلی که آسایش و رفاه و آزادی و سربلندی و ایران و ایرانی است برسیم.
من اینجا از آیات عظام و علمای اعلام که رهبران روحانی و مذهبی جامعه و پاسداران اسلام و بخصوص مذاهب شیعه هستند، تقاضا دارم تا با راهنمایی‌های خود و دعوت مردم به آرامش و نظم برای حفظ تنها کشور شیعه جهان بکوشند...
من از همه شما هموطنان عزیزم می‌خواهم تا به ایران فکر کنید. همه به ایران فکر کنیم. در این لحظات تاریخی بگذارید همه با هم به ایران فکر کنیم. بدانید که در راه انقلاب ملت ایران علیه استعمار، ظلم و فساد من در کنار شما هستم. و برای حفظ تمامیت ارضی وحدت ملی، و حفظ شعائر اسلامی و برقراری آزادیهای اساسی و پیروزی و تحقق خواست‌ها و آرمانهای ملت ایران همراه شما خواهم بود.
امیدوارم در روزهای خطیری که در پیش داریم، خداوند متعال ما را مورد عنایت و لطف خود قرار داده و همواره مؤید و حافظ ملک و ملت ایران باشد. انشاء الله تعالی

۱۴ آبان ۵۷

در آستانه‌ی دهه‌ی فجر پیشنهاد می‌کنم این دو مکالمه‌ی تلفنی تازه افشا شده «محمدرضا پهلوی» و «علی امینی» را بشنوید و بخوانید:
+ مکالمه تلفنی چهاردهم آبان ۵۷
+ مکالمه تلفنی پنجم دی ۵۷

جزییات جالب و قابل تأملی در این گفتگوها وجود دارد که برای کارشناسان علوم سیاسی و تاریخ می‌تواند جذاب باشد. اما برای من شروع هر دو مکالمه نکته‌ای شگفت‌انگیز داشت. شاه و امینی هیچ‌کدام در هیچ‌یک از مکالمات به هم سلام نمی‌کنند. «تعظیم عرض می‌کنم» از سوی امینی و «شب بخیر» و «روز بخیر» از طرف شاه، آغاز این مکالمات است.

زبان مهم است. زبان بسیار مهم است.

مثل این است که به عنوان یک «آشپز مشهور» در تمامی سخنرانی‌هایت مدام از تاریخچه و اهمیت آشپزی حرف بزنی و مدام آن‌هایی را که به ضرورت یادگیری آشپزی واقف نیستند به یادگیری آن دعوت کنی و لابلای سخنرانی‌هایت حتی روش یادگیری و آموزش آشپزی را گوش‌زد کنی و جزییات لحظه لحظه‌ی احساسات یک آشپز در حین آشپزی را توصیف کنی.

بی آن‌که دستور طبخ حتی یک غذای ساده را آموزش داده باشی؛
و بی آن‌که کسی دست‌پختت را یک بار چشیده باشد.

برادر عزیز من که از «هولولنز امپراطور گیتس» خوف داری؛
نمی دانم چرا من [از این مصنوعات] آن‌چنان که باید نمی‌ترسم و حتی چه بسا مثل کسی که دیگر صبرش تمام شده است از فکر این‌که جهان به سرنوشت محتوم این عصر نزدیک‌تر می‌شود خوشحال می‌شوم.
چه کنم؟ حرف دگر یاد نداد استادم.

دیروز و امروز ده قسمت از برنامه‌ی سایه‌روشن را ضبط کردیم. ده تا سی دقیقه در دو روز! کار فشرده و لذت‌بخشی بود.
موضوع این مجموعه که از ۲۵ بهمن پخش خواهد شد، «تکنیک‌های عملیات روانی» است که به نظرم بسیار کاربردی و جذاب است. کارشناس جوان برنامه در این زمینه صاحب تألیف است و خودش هم دستی بر آتش رسانه دارد.

این دوره به اصرار من و پیگیری‌های دوستان رضوان در حال برگزاری است. اگر در‌ آن خیری می‌بینید زودتر ثبت نام بفرمایید. اساتید همگی از اعضای باشگاه وبلاگ‌نویسان رازدل هستند. خلاصه مباحث هم از این قرار است:

• غرب شناسی (بنیاد های تفکر غربی بر چه اصولی استوار است؟ سبک زندگی غربی بر چه اصولی استوار است؟)
• صنعت سرگرمی (غرب شناسی، پخش فیلم و گفتگو درباره‌ی مفهوم اوقات فراغت و کارکردهای سینما، تلویزیون و موسیقی)
• ماهواره (علل گرایش به ماهواره، آسیب های ماهواره، آشنایی با شبکه های فارسی زبان)
• عملیات روانی (آشنایی با مغالطات رسانه ای و فن اقناع در رسانه های خبری، هنری و اجتماعی)
• جهان سایبر (خصلت‌های ذاتی جهان سایبر و کارکردهای جدی اینترنت)
• رسانه های اجتماعی (مخاطرات رسانه های اجتماعی در سبک زندگی اسلامی ایرانی)

امروز چهار ساعت و نیم وقت داشتم سر کلاس کارگردانی نمایش با پسرعموی سارا آستروک دوست شوم. مرد محترمی بود. پیشنهاد داد آثار هارولد پینتر را بخوانم.

پ.ن:
سارا آستروک یهودی بود؛ پسر عمویش صهیونیست؛ پینتر هم یهودی زاده است.
خدایا توبه!

وقتی هجده سال پیش، یک ظهر گرم تابستان، قرار شد با پیرمرد خاک‌های کتاب‌های کتابخانه‌ی دبیرستان را بتکانیم و دوازده هزار جلد کتاب را چهار طبقه پایین ببریم، باید فکرش را می‌کردم که یک عصر سرد زمستانی قرار خواهد شد که در این آمفی‌تئاتر سیصد نفری برای این‌همه پدر و مادر، تحت نظر پیرمرد، یک ساعت و بیست دقیقه سخنرانی کنم؟