نود و هفتی که رفت را سال عاقبت اندیشی می‌خواستم؛ پس برای کندن از روزمرگی بر درهای بسته‌ی زیادی کوبیدم که بر حسب ظاهر هیچ‌کدام باز نشد. شاید آن‌چه هدف داشتم به صلاح نبود یا شاید صبرم کم است. در هر صورت حالا از نقطه‌ای که سیصد و شصت و پنج روز قبل در آن ایستاده بودم فاصله‌ی زیادی ندارم و از این بابت غصه‌دارم.
اما تلخی‌های این سال فرد طولانی را که زوج شروع شده بود فقط با شیرینی فرد شدن می‌شود تحمل کرد. صبر پشت درهای بسته و انتظار در راه‌های مسدود و پافشاری بر گشودن گره‌های کور را دلخوشی آشکارترین نعمت نود و هفت -آقا مرتضی- میسر می‌کند. الحمدلله برکت قدم این پسر کوچک در زندگی ما کاملاً محسوس است.
*
در سال نود و هشت باید کار ناتمام نود و هفت را تمام کرد. پس ان‌شاءالله همتم را در «جستجوی معنا» صرف خواهم کرد:
«معنا» برای شغل بیهوده‌ای که دارم؛
«معنا» برای کاسبی بی‌ثمری که دارم؛
و معنا برای عشق گمشده‌ای که دارم.
-مرکز و مؤسسه و معلمی-
امیدوارم سال نود و هشت برای من سال «رونق ت» باشد: «تعلیم و تربیت کودک و نوجوان ایرانی»، «تربیت رسانه‌ای» و «تاریخ»
*
کاش سال «رونق تو» هم باشد.