عجب راهی‌ست...
پنجشنبه ۹ تیر ۱۳۹۰
تو: خواهم [خواستم] که با تو درد دل کنم / گریه‌ام ولی امان نمی‌دهد...
من: وسعتی به قدر جای ما دو تن / گر زمین دهد، زمان نمی‌دهد...
تو: جز تو هیچ میزبان مهربان / نان و گل به میهمان نمی‌دهد...
من: وسعتی به قدر جای ما دو تن / گر زمین دهد، زمان نمی‌دهد...
تو: جز تو هیچ میزبان مهربان / نان و گل به میهمان نمی‌دهد...
با صدای شاعر بشنوید
* شاعر -رحمه‌الله‌علیه- سال‌ها پیش این غزل را برای دوستی گفته است که امروز لایق لعنت‌الله‌علیه است. ما را به شاعر و دوستش کاری نیست. شعر را عشق است.