یه جایی خوندم که وقتی اسلحه‌ی گرم به ایران اومد خیلی از جنگ‌جوهای اون موقع نامردی می‌دونستن که از راه دور به دشمنشون شلیک کنن. پهلوون‌های قدیم حتماً باید پنجه‌شون به پنجه‌ی دشمن قلاب می‌شد تا اسمش رو میذاشتن جنگ.
*
الان که دیگه همه عادت کردن با توپ و تفنگ و موشک بجنگن و انواع و اقسام روش‌های فیزیکی و شیمیایی ناکار کردن طرف مقابل رواج داره، نمی‌دونم چرا همون حس پهلوون‌های قدیمی رو نسبت به «جنگ رسانه‌ای» دارم. به نظرم نامردیه که وقتی کسی حضور نداره که مشت بزنی توی صورتش یا لااقل در تیررس نیست که به طرفش شلیک کنی، بیای با ابزارها و تکنیک‌های رسانه‌ای پوستش رو بکنی و نیست و نابودش کنی.
*
نمی دونم. شاید صد سال دیگه این روش هم همین‌قدری که الان تانک ذوالفقار و آر پی جی هفت و موشک شهاب سه مردونه به نظر می‌رسه، موجه جلوه کنه.