اینجاست که یکسری حساسیت‌ها بی‌خود در جامعه ما ایجاد شده است. اینکه تلویزیون بد است و خواننده نباید در صداوسیما بخواند چرا که خراب می‌شود!
کسی که تمکن مالی ندارد که به کنسرت سالار عقیلی بیاید چه اشکالی دارد که از جعبه جادویی مرا ببیند؟ چه ایرادی دارد؟ همه نمی‌توانند ۱۲۰ هزار تومان پول بلیت برج میلاد را بپردازند. مثلا کارمندی که ماهانه ۸۰۰ تا ۹۰۰ هزار تومان حقوق می‌گیرد و به سالار عقیلی هم علاقه‌مند است با خانواده ۴، ۵ نفری خود و بلیت ۱۲۰ هزار تومانی چطور می‌تواند ۶۰۰ هزار تومان هزینه بلیت را تامین کند؟ این دوسوم حقوق ماهانه این کارمند است.
چه اشکالی دارد که وقتی به من علاقه‌مند است مرا از تلویزیون مرا ببیند؟ من دوست دارم که خواننده مردمی باشم و همیشه بتوانم به مردمم و وطنم خدمت کنم و از صمیم  قلب می‌خوانم که همه‌ی جان و تنم، وطنم وطنم...

مصاحبه با مشرق

غیر از شعر خوب، آقای زمانی نیاز به چند تا مشاور عاقل، متدین و جا افتاده دارد که قبل از تولید اثر حالی‌اش کنند که هر مضمونی در هر قالبی نمی گنجد.
«مرگ بر آمریکا» پرچم یک حرکت راهبردی در تمدن اسلامی نوین است که با خشم و عزم و رجم جمع می‌شود نه با دانس و ریتم و فرح.
*
خراب کردی برادر من. آهسته آهسته

از همه‌ی تکنیک‌های ارتباط عمومی و برخورد اثرگذار و اینا که بلد بودم استفاده کردم تا به آقای تهیه‌کننده‌ی محترم بفهمونم که به جای اون چهار تا فایل تکراری و قدیمی، از میان‌برنامه‌های جدید و باکیفیت استفاده کنه.
آقا رفته نمایش دفاع مقدس ساخته؛ وسط خط مقدم که حاجی سیدش رو کشتن؛ وکال هزاردستان گذاشته! به خیالش چون از تازه‌های آرشیو استفاده کرده باید تقدیر هم بشه.
این‌جا یه دیوار درست و حسابی هم پیدا نمیشه که سرم رو بکوبم بهش.
*
خود وکال خیلی هم خوبه. اما آدم خودش باید عاقل باشه. به این بهانه بشنوید:

هزاردستان

بعد از سال‌ها از رادیو یه ترانه‌ی ردیف شنیدم. گشتم دنبالش. فهمیدم تیتراژه یه سریال تلویزیونیه. خوشم اومد از رویش‌ها. رفتم دنبال اصل شعرش. خیلی خوب و منطقی و روون و مناسب حال و احوال ما. شاعر جوونش رو پیدا کردم. این‌کاره‌ست. چند تا کار خوب دیگه توی پرونده‌ش هست. اومدم منتشرش کنم که فهمیدم آقا با اسم مستعار برا اون‌ور آبی‌ها هم ترانه میگه. عاشقانه‌هاشو اینجا می‌خونن و سیاسی‌هاشو اون طرف.
بیخیالش شدم.
*
استاد پیغام داده که حالا اگه اصرار دارین می‌تونین برا ملت «ربنا»م رو پخش کنین.
رئیس زده تو دهنش که صد سال! برو برا همون لجنا قر بیا. ما طرفدار تنوعیم!
*
واقعا اصالت با کدومه؟ هنر یا هنرمند؟ بالاخره این هنر است که می‌ماند یا هنرمند؟

لابلای کارهای فشرده‌ی اداری، گاهی خواندن یک مقاله کلی به آدم انرژی می‌دهد:

نسل فیس بوک به سندروم محرومیت از اطلاعات دچار است

این عنوان مقاله‌ای است که در شماره‌ی 91 ماهنامه‌ی سیاحت غرب -که قبلاً درباره‌ی آن مفصل نوشته‌ام- چاپ شده. نویسنده‌ی مقاله گزارشی می‌دهد از انجام یک آزمایش با عنوان «قطع ارتباط» و شرایط آزمایش‌شونده‌ها را با دقت و جزئیات خوبی توصیف می‌کند. مثلاً:

بیشتر مشارکت‌کنندگان در این مطالعه، بدون تلفن‌های همراهشان، سردرگم و پریشان بودند و احساس می‌کردند بدون استفاده از فیس بوک، گم‌کرده‌ای دارند، ولی با این همه، نبود موسیقی بیشترین مشکل را برایشان ایجاد می‌کرد

این مقاله هر چند محتوایی خلاصه و تیتروار دارد، اما آموزنده و مغزدار است.

از هیچ یک از راه های سه گانه ی عقل، نقل و وحی نمی توان قائل به تفاوت الهی و شرعی بین صدای «سه تار» و «گیتار» شد.
در حالت کلی هم همین ناتوانی در تمایز گذاشتن شرعی میان موسیقی «سنتی قدیمی» و «غربی جدید» مشاهده می شود.

چیزی به اسم «موسیقی سنتی» وجود ندارد.
در زبان فارسی «سنت» با بار معنایی مثبت به معنای راه و روش اسلامی انجام کار مطابق شیوه ی پیامبر اعظم و امامان بعد از اوست. همچنین با بار معنایی مثبت، معنای راه و روش پدران نیک سرشت ما نیز به ذهن متبادر می شود. «سنت» با بار معنایی منفی اما به آیین کهنه و منسوخ پیشینیان گفته می شود که شایسته ی پیروی نیز نیست.
«موسیقی سنتی» نه راه و روشی اسلامی دارد و نه در گذشته ذاتاً موسیقی چیز مطلوبی بوده که امروز شایسته ی اتباع باشد. پدران ما تا قبل از اواسط دوره ی قاجار مغنی و مطرب را فحش حساب کرده، پولشان را ناپاک می دانسته اند.
عنوان «موسیقی سنتی» برای جعل حقیقت تراشیده شده است.

هیچ ارتباط مستقیمی میان موسیقی و معنویت وجود ندارد.
شنیدن موسیقی فقط باعث «تحریک احساس» حیوانات (ناطق و غیره) می‌شود و هیچ اثر مثبتِ اثبات شده‌ای بر روح‌ الهی انسان ندارد.