امروز صبح با اصرار فراوان تهیه کننده و پافشاری مدیر محترم گروه برای اولین بار در نقش مجری-کارشناس در برنامه‌ی سایه‌روشن حاضر شدم و چهارقسمت برنامه با حضور مهمان عزیزمان ضبط کردیم. هر چند که بحث خوب و بسیار مفیدی انجام شد؛ اما از نتیجه‌ی کار راضی نیستم.
هر وقت  کاری را قبول می‌کنم که می‌دانم در توانایی‌م نیست، چنین احساسی دارم. حتی اگر تهیه‌کننده هم از نتیجه کار راضی باشد، خودم می‌دانم که کار خوبی نکرده‌ام.

باسمه تعالی
برادر بزرگوار جناب‌آقای محمد مهدوی‌اشرف
مدت‌ها بود که نوشته‌ای این‌چنین مرا به شوق نیاورده بود. دقت نظر، پی‌جویی، موشکافی و قدرت استنتاج جنابعالی در مقاله‌ی «این جنگ واقعیت دارد» برایم بسیار آموزنده و امیدآفرین بود.
توفیق پیروی خودم و برادرانم را از این منش و روش خردمندانه از درگاه خداوند متعال خواستارم.
والحمدلله رب العالمین

تو: نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت / به غمزه مسئله آموز صدر مدرس شد / عید بر شما مبارک.
من: سلام آقا سید؛ عید شما هم مبارک. البته این بیت حافظ مربوط به مبعثه!
تو: خود جناب حافظ به شما فرمودند؟
من: مزاح می‌فرمایید؟ غمزه در این بیت دقیقاً به نزول وحی اشاره دارد.
تو: نیت من فقط بیان جمله‌ای بود که اشاره به پیامبر اکرم بوده و ایشان را به مناسبت تولدشان به یاد آورد؛ نه امتحان ادبیات.
من: بس نکته غیر حسن بباید که تا کسی / مقبول طبع مردم صاحب نظر شود

تو: برای ابتدایی چه فیلمی به مناسبت دهه فجر خوبه؟
من: شهر موش‌ها.
تو: یک بار تو زندگی‌ت جدی باش!
من: جدی گفتم. کلی مفاهیم استعاری درباره ظلم‌ستیزی و استکبار داره.

یک ماه «وبلاگ ننوشتن» هیچ کس را نکُشته است؛
من را هم نکُشت؛
از این به بعد هم نمی‌کُشد.
*
این همه رفیق رازدلی که داریم و نمی‌نویسند مگر مرده‌اند؟
نه؛ از من هم زنده‌ترند.
زندگی که فقط نوشتن نیست.
*
«نوشتن» بعد از مدت‌ها «ننوشتن» همیشه با چیستی و چرایی شروع می‌شود:
صاد چیست؟
چرا صاد؟
و این سؤال‌ها لزوماً جواب ندارد.