برای آدمی که از قبل از هفت‌سالگی، از قبل از مدرسه رفتن، می‌نوشته؛
در تمام دوران مدرسه و دانشگاه مهم‌ترین ویژگی‌ش کتاب خواندن و نوشتن بوده؛
سال‌های زیادی معلم و مربی نویسندگی بوده؛
همه اطرافیان از بچگی خیال می‌کرده‌اند بزرگ که بشود نویسنده خواهد شد؛
و واقعاً هم خیلی زیاد این طرف و آن طرف نوشته؛
این که تا چهل و چند سالگی هیچ کتابی در نیاورده باشد یک رکورد افتضاح و شکست حیثیتی تلقی می‌شود.
اما راستش یه پشت سرم که نگاه می‌کنم هیچ حسی ندارم که تا حالا اسمم روی جلد هیچ کتابی نبوده؛
همان‌طور که الان که چند هفته است مدیر انتشارات خودم شده‌ام و مثل باقلوا، شابک و فیپا و مجوز چاپ می‌گیرم و به یک باره چندین جلد کتاب در آستانه رونمایی دارم، باز هم هیچ حسی ندارم.

در همه این سال‌ها دویده‌ام و در حال دویدن نوشته‌ام و الان هم دارم می‌دوم و وقت این‌که بنشینم و به این چیزها فکر کنم ندارم. زمان دویدن که تمام بشود، وقت زیادی دارم که به نوشته‌هایم فکر کنم.

یکی از همین خاله‌پیرزن‌های متعارف، خواب عزیز را دیده که غصه‌ی ما را می‌خورد و چه و چه و یک دختر کوچک در بغلش هست که می‌گوید این لیلای من است.

من نمی‌دانم چرا چیزهایی که با چشم غیر مسلح هم می‌شود دید باید برود توی خواب؛ و چیزهایی که جایش توی خواب‌ها است بیاید توی زندگی واقعی.

تمدن درّنده غرب برای آن‌که به جایگاه امروزی خود برسد به مفاهیم بنیادین انسانی حمله کرده و آن‌ها را دریده است:

- حمله به مفهوم انسان

- حمله به مفهوم زندگی

- حمله به مفهوم مرگ

- حمله به مفهوم آگاهی

- حمله به مفهوم کار