واکسن چهار ماهگی را زده‌ایم. تب کرده‌ای. هر چهار ساعت یک‌بار، سیزده قطره استامینوفن می‌دهیم به زور. لپ‌هایت را فشار می‌دهیم با دو انگشت و قطره قطره می‌چکانیم در دهانت. نمی‌خوری. بد مزه نیست؛ فقط مزه‌ی شیر نمی‌دهد. یک راه چاره دارد این وضعیت. قطره را که می‌چکانیم، به نرمی فوت می‌کنیم توی صورتت. برای یک ثانیه نمی‌توانی از راه بینی نفس بکشی. ناخودآگاه دهانت را بیشتر باز می‌کنی برای تنفس و قطره را می‌بلعی. تا می‌آیی گریه کنی بغلت می‌کنیم و می‌بوسیم و فراموشت می‌شود.
*
فکر کنم همه زندگی ما در نسبت با خدای متعال همین است. داروی تلخی که به نفعمان است بخوریم -و نمی‌خوریم چون مزه‌ی شیر نمی‌دهد- با یک فوت به خوردمان می‌دهد. بعد هم بغلمان می‌کند که گریه نکنیم.
*
اگر شور و حال جوانی را داشتم، برچسب #بغل را به صاد اضافه می‌کردم. حالا که در وقت‌های اضافه هستیم دیگر مهم نیست. بغل هم باشد برای آن دنیا.

باران قطره‌قطره می‌بارد؛ رگبار رگ به رگ؛ تگرگ قطعه‌قطعه؛ و رحمت مثل آبشار.

یکی از همین خاله‌پیرزن‌های متعارف، خواب عزیز را دیده که غصه‌ی ما را می‌خورد و چه و چه و یک دختر کوچک در بغلش هست که می‌گوید این لیلای من است.

من نمی‌دانم چرا چیزهایی که با چشم غیر مسلح هم می‌شود دید باید برود توی خواب؛ و چیزهایی که جایش توی خواب‌ها است بیاید توی زندگی واقعی.

در قرآن چهارده بار عبارت «آتَیْنَا مُوسَی» آمده که ده بار بعد از این عبارت کلمه «الْکِتَاب» ذکر شده است.
اما چهار مورد دیگر:

ءَاتَیۡنَا مُوسَىٰ وَهَٰرُونَ ٱلۡفُرۡقَانَ
ءَاتَیۡنَا مُوسَى ٱلۡهُدَىٰ
ءَاتَیۡنَا مُوسَىٰ تِسۡعَ ءَایَٰتِۭ بَیِّنَٰتٖ
ءَاتَیۡنَا مُوسَىٰ سُلۡطَٰنٗا مُّبِینٗا

اعوذبالله من الشیطان الرجیم
بسم الله الرحمن الرحیم

وَاصْبِرْ نَفْسَکَ مَعَ الَّذِینَ یَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَدَاةِ وَالْعَشِیِّ یُرِیدُونَ وَجْهَهُ ۖ
وَلَا تَعْدُ عَیْنَاکَ عَنْهُمْ تُرِیدُ زِینَةَ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا ۖ
وَلَا تُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنَا قَلْبَهُ عَنْ ذِکْرِنَا وَاتَّبَعَ هَوَاهُ وَکَانَ أَمْرُهُ فُرُطًا

صدق الله

سوره کهف، آیه ۲۸

بسم الله الرحمن الرحیم

۱- فَاصْبِرْ
(إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ)

۲- وَ اسْتَغْفِرْ لِذَنْبِکَ
۳- وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ
(بِالْعَشِیِّ وَ الْإِبْکارِ)

صدق الله

(مبارکه غافر - ۵۵)