همه ی دلخوشی این روزِ بی سرخوشی ام، انارِ کوچکِ پوست چروکیده ای بود که با عزیز نصف کردیم و خوردیم.
کمی سرخ بود؛ و بسیار ترش.

عزیز که خودکار را بر می دارد تا پای صلحنامه را امضا کند، چشمم خیره می ماند به گردش دستش و خطوط آشنایی که آن همه سال بارها و بارها پای رضایتنامه ها و کارنامه های مدرسه ام نقش بسته بود.

چقدر دلتنگ این امضا بودم و نمی دانستم.

«رحماللهامرأً عملعملاً فاتقنه»

به همسایه بالایی گفته بود:
«حاجیه خانم، به نوه‌هاتون بگید این‌جا سردار جنگله، جنگل که نیست! به کم مراعات ما رو بکنند»