- ۱ نظر
- پنجشنبه ۱۷ آذر ۱۳۹۰
اگر روز غدیر، روز بستنِ میثاق برادریست؛
روز تاسوعا، هنگام اثبات آن میثاق است.
به شکلی نامتعارف و از راهی غیرمنتظره، امشب دعوت شدم برای غبار روبی حرم حضرت عبدالعظیم حسنی سلام الله علیه.
چنانکه افتد و دانی نمیتوانم بروم.
همین دعوت هم از سرمان زیاد است.
نخهایی نامرئی گوشههایی از افسانههای ایران باستان را به تاریخ تشیع وصل میکند. خیلی از قصههایی که ما به عنوان شاهکارهای ادبیات ایران و جهان میخوانیم طرحمایههای واقعی و عینی در تاریخ اهلبیت علیهمالسلام دارد.
*
در داستان فریدون و پسرانش، سلم و تور و ایرج، طرحمایهی جانشینی فرزند کوچکتر و ناکامی فرزندان بزرگتر مشهود است. چیزی نزدیک به همین مضمون در شاهلیر شکسپیر پنهان است.
*
حضرت جعفر بن محمد که از دنیا میروند دو گروه عمده از شیعیان به امامت اسماعیل بن جعفر -که مرده است- و عبدالله بن جعفر -مشهور به افطح- رو میآورند.
موسی بن جعفر، همان برادر کوچکتر، اما در گوشهای از مدینهالنبی، غریب، با یارانی اندک، به آینده چشم دوخته است...
فرزند موسی بن جعفر، امروز، پادشاه ایران است.
علیه و علی آبائه السلام
فرمود:
مَن کانَت هِمَّتُهُ ما یَدخُلُ بَطنَه کانَت قِیمَتُهُ ما یَخرُجُ مِنه
هر کس همّتش آنچه داخل شکمش می رود باشد، ارزش و قیمتش آنچیزی است که از شکمش خارج می شود.
(غررالحکم ص:143 ش:2577)
مَنْ کَانَتْ هِمَّتُهُ آخِرَتَهُ کَفَاهُ اللَّهُ هَمَّهُ مِنَ الدُّنْیَا
هر کس همّتش آخرتش باشد، خداوند اندوه و گرفتاری دنیایش را برطرف خواهد کرد.
(الکافی ج:8 ص:307)
در فضیلت ابنالرضا، علی بن محمد، الهادی النقی، علیه و علی آبائه السلام، همین بس که کلمات جاویدان جامعهی کبیره از میان دو لب مبارکش صادر گشتهاست.
تا کور شود هر آنکه نتواند دید.