تو:
چند سال گذشته؟ ده سال؟
هنوز هم که هنوزه
روزهای اول فصل سرما، دی‌ماه که میرسه
به یاد اون روزها، حالم خوش‌تره...

اما باقی روزهای مُرده‌ی سال رو چه باید کرد؟

(میدونم برا شما شاید خیلی مهم نباشه، یکی مثل بقیه و حرف‌های تکراری
ولی برا من خیلی مهم بود
خیلی مهم شد
خیلی فرق داشت
خیلی فرق کرد...)

من:
مهم است
تا وقتی زنده‌ام مهم است...

امیدوارم وقتی مُردم هم آن طرف بخاطر این چیزهای ظاهراً بی‌اهمیتی که برایم مهم بوده، بر من رحم آورند.

فقط باید از قبل منتظرش باشی؛ وبلاگ خودش می‌آید و روبرویت می‌نشیند؛ دهان باز می‌کند و حرف می‌زند.
مکانش اما در این سال‌ها فرق کرده است:
دهه‌ی شصتی‌ها بعد از نمازجمعه؛
دهه‌ی هفتادی‌ها توی پارک؛
و دهه هشتادی‌ها توی کافه.

وبلاگ اما همچنان وبلاگ است.

برای محمدرضا نوشتم:

«هیچکی این طرفا آدم واقعی رو با وبلاگش قاطی نمی‌کنه.
وبلاگ یه بعد جلف و عمیق از وجود نویسندشه که محل زیادی برای اعراب نداره و صرفاً نقش چک نویس کردن افکار آدم روی ذهن بقیه رو بازی می کنه.»

شانزده سالگی

...

می‌سوخت در پیراهنت خورشیدی انگاری
از سال های دور می‌تابیدی انگاری

وقت غزل خواندن شبیه مولوی بودی
می‌چرخ... چرخی... چرخ... می‌چرخیدی انگاری

من گیج، ساعت گیج، اجسام اتاقم گیج
آرام، در هر ذره می‌جنبیدی انگاری
...

مهدی فرجی

ای فصلِ عاشقان
ای قابِ آسمان
ای رنگین‌کمانِ جهان
پاییز

ای فصل طلایی
آیینه‌ی زیبایی
ای فصلِ بی‌قراران
پاییز

ای فصلِ خاطره‌انگیز
ای فصلِ بارشِ یکریز
ای فصلِ رنگ‌های دلاویز
پاییز

از رادیو معارف بشنوید:

شیرین من!
برای غزل
شور و حال کو؟

بعضی از «چشم ها» پدر آدم را در می آورند.

.

وقتی گریبان عدم با دست خلقت می درید
وقتی ابد چشم تو را پیش از ازل می آفرید

وقتی زمین ناز تو را در آسمان‌ها می کشید
وقتی عطش طعم تو را با اشک‌هایم می چشید

من عاشق چشمت شدم، نه عقل بود و نه دلی
چیزی نمی دانم از این دیوانگی و عاقلی
...