تو: سلام. خوبید ایشاللا؟ چرا وبلاگ رو به‌روز نمی‌کنید؟ بعد از جهادی کلی حرف حتماً دارید.
من: سلام. درباره‌ی جهادی توی راوی مفصل نوشته‌ام. صاد به دلایلی فعلاً تعطیل است.
تو: چه خوب و چه بد. نکنه تصمیم گرفتید سررسید امسال رو تا آخر سفید نگه دارید؟!
من: حواست به سررسید خودت باشه که نکنه بی‌خودی سیاه بشه. ما آزموده‌ایم در این شهر...
تو: چشم. من که آرزو به دل موندم یه کاری بکنم شما یه خورده با ما ملاطفت کنید.
من: حُسنِ مه‌رویان مجلس گر چه دل می‌بُرد و دین / عشق ما در لطف طبع و خوبی اخلاق بود.

همه‌ی این استکان‌ها خودش توی سینی ردیف شده؛ من کاری نکرده‌ام.
*
از چهارشنبه که میان‌برنامه‌ای جدید از رادیو معارف با شعری از مهرداد اوستا و صدای سالار عقیلی شنیدم، مدام به او فکر می‌کنم.
*
صبح جمعه، کنکور داده و نداده زنگ می‌زند؛ همین‌طوری، بی‌مقدمه، بی‌تعارف، بعد از چند ماه.
*
وسط بحث یک جورهایی دعوایمان می‌شود. از حرفش خوشم نیامده و ناخودآگاه از همه‌ی ابزارِ اعمال قدرتم استفاده می‌کنم؛ حریفِ زبانِ من نمی‌شود.
*
همان چهارشنبه می‌خواستم این تصنیف را بگذارم که بشنود و بهانه‌ای بشود که مراودت‌های قدیم تازه گردد. حالا با انگیزه‌ای مضاعف این چکامه‌ی دل‌انگیز را تقدیم می‌کنم به حاجی‌ترین ققنوس سال‌های پایانی دهه هشتاد:

با من بگو

[ اِ ت ِ ] (ع مص )
درخواستن ... سئوال کردن ...
- اقتراح کردن: درخواستن . طلبیدن
منبع

به برکت بوی سیب با چند وبلاگ و وبلاگ‌نویس خوب آشنا شدم که خارج از حلقه‌های ما و حلقه‌های حلقه‌های ما بودند و تابه‌حال افتخار آشنایی و استفاده از مطالبشان را نداشتم.
*
«سقوط آزاد به روایت من» و طلبه‌ی خوزستانی خوش‌قلمی که رتبه‌ی اول ریزنوشته‌های بوی سیب را کسب کرد. کوتاه‌نوشته‌های حقیقتاً موجز آقای لاری‌زاده به قلم شیخ‌صادق خودمان تنه می‌زند و در این هفته‌های خاموشی «ومضات» جای خالی‌اش را برایم سبز کرده‌است.
*
«نسیم منزل لیلی» را هم طلبه‌ای دیگر می‌نویسد به نام آقای آرمین. شگفت‌آورترین اتفاقی که در نوشته‌هایش می‌افتد پاورقی‌هاست. دقیق پاورقی می‌زند و خوب ترجمه می‌کند. خیلی خواندنی‌ست.
*
«شور تشنگی» نوشته‌های جوانی مشهدی‌ست که رتبه‌ی اول نوشته های عاشورایی را گرفت و کربلایی شد. البته رفقای خوبی هم دارد. رفقایی که مثل او اهل قلم و اهل سفر هستند.
*
و حسین سلیمانی عزیز که یک‌جورهایی همسایه می‌شویم و یک جورهایی همکار و کمی دوست و کمی آشنا. «یادداشت‌های یک طلبه» بیش از آن‌که طلبگی باشد رسانه‌ای‌ست و از این لحاظ به آقاسیدعلی و راغب توصیه‌اش می‌کنم.
*
شاعر و وبلاگ شعر خوب هم کم نیست. اما بگذارید در حد سوادم اظهارنظر کنم.

امروز دقیقاً «هفتصد و ده» روز از باز کردن این سر رسید دیجیتال می‌گذرد. «هفتصد و ده» دو برابر «سیصد و پنجاه و پنج» است و «سیصد و پنجاه و پنج» تعداد روزهای یک سال است به روایت ماه.
ساده‌تر بگویم: اول ربیع‌الاول هزار و چهارصد و سی و سه دومین سالگرد گشایش صاد است. این اولین سررسیدی‌ست که بیش از یک‌سال در آن نوشته‌ام و زیاد هم نوشته‌ام. آمار می گوید در این هفتصد و ده روز من «پانصد و هشتاد و هفت» یادداشت منتشر کرده‌ام که می‌شود به عبارتی ۰.۸۳ نوشته در هر روز. یعنی هشتاد و سه درصد روزهایم را (تعطیل و غیرتعطیل، در سفر و حضر) با نوشتن سر کرده‌ام. این آمار امیدوارکننده‌ای‌ست برای آدمی که در خواندن و نوشتن و منتشر کردن وسواس دارد.
*
این‌ها را گفتم که چه؟
لطفاً در نظرخواهی جدید صاد شرکت کنید. این نظرخواهی یکی دو هفته‌ای بیشتر فعال نخواهد بود. لطفاً -حتی اگر می‌توانید- بیش از یک‌بار نظر ندهید. شما می‌توانید حداکثر سه گزینه را انتخاب کنید.
سه دسته‌ای از مطالب صاد را برگزینید که از انتشار آن‌ها بیش‌تر از بقیه خوشحال می‌شوید. هر چند که هدف من از نوشتن صاد صرفاً خوشحال‌کردن شما نیست؛ اما شما کدام دسته از مطالب را بیش‌تر دوست می‌دارید؟ نظر شما برایم مهم است.
*
دیدگاه‌های غیرتستی‌تان را هم زیر همین یادداشت بنویسید.

هفته‌ای که گذشت در شبکه‌ی وبلاگ‌نویسان رازدل خبرهای خوب فراوان بود.
در این هفته امیرحسین عزیز این روزها را بعد از روزها به روز کرد و با رسانه‌ای کردن خبر مشهدی‌شدنش جماعتی را مسرور ساخت.
در ادامه‌ی هفته مقطعات رازدل هم کامل شد و بعد از صاد و باء چشممان به نون و قاف هم روشن شد. با این رویکرد مثبت علمای اسلام به وبلاگ‌نویسی کم‌کم رازدل باید به فکر تشکیل جلسات خارج سطح وبلاگی هم باشد.
و در انتها دو نویسنده‌ی جوان به رازدل پیوستند که از همین ابتدا معلوم است حرف‌های زیادی برای گفتن دارند. قاصد و پنجره را از اول دنبال کنید.

بعون الله الملک الاعلی

یاری که دلم خستی در بر رخ ما بستی
غمخواره یاران شد تا باد چنین بادا

هر یک نفر آدم حسابی که به جمع وبلاگ‌نویسان رازدل می‌پیوند، شعله‌ی امید‌ست که در دل تاریکی‌ها روشن می‌شود.
«ومضات» پرتویی دل انگیز است که جایش در رازدل خالی بود. تا باد فروزان باد.

خاموش که سرمستم بربست کسی دستم
اندیشه پریشان شد تا باد چنین بادا

از لذت‌های نوشتن در رازدل یکی هم‌‌این است که هیچ حرفی هم که برای گفتن نداشته باشی، ادمین فرزانه بالای صفحه‌ی پیشخوانت رندماً حدیث گرانبها نمایش می‌دهد؛ حرف زدنت می‌آید!
مثلاً الان این بالا نوشته: «نابود شد کسی که ارزش خود را ندانست»
کلید انتشار را که بفشارم یحتمل یک حدیث دیگر نمایش می‌دهد؛ خوش‌سلیقه.
*
این را هم بخوانید که در مقایسه‌ی رازدل و بلاگفا نوشته‌ام.