در تمام مدتی که نشسته بودیم و با زبان بی زبانی می گفتیم و می خندیدیم، به این فکر می کردم که پس فردا که برگشت لبنان و «حرب ان شاء الله!» ، شهید که بشود «ان شاء الله!» عجب مقاله ای بنویسم برایش!
*
مهمان حزب اللهی ما، عجب دل خوشی دارد.

لحظه ی چشم واکردن من
از نخستین نفسگریه
در دومین صبح اردیبهشت سی و هشت
تا سی و هشت اردیبهشت پیاپی
پیاپی!
عین یک چشم بر هم زدن بود!
لحظه ی دیگر اما
تا کجا باد؟
تا کی؟

عشق سعدی نه حدیثی است که پنهان ماند
داستانی است که بر هر سر بازاری هست

...
بشنوید

دو هفته است دارم سازی می زنم که صداش هفته ی دیگه در میاد!

...

«هیچ هنرمند مؤمنی محو جمال هنر خویش نمی‌شود. همان گونه که هیچ دریایی در خودش غرق نمی‌گردد.»

یاد حرف عزیز افتادم.

آن قدر اصرار کرد که بالاخره نوشتم.
امروز هم رفتیم برای ضبط.
فکر می‌کردیم سه دقیقه می‌شود، ولی نزدیک شش دقیقه شد.

بعدها می‌توانم پز بدهم که اولین نوشته‌ام در رادیو، روایتِ زندگیِ سعدی بوده‌است.

گر از دوست چشمت به احسان اوست
تو در بند خویشی، نه در بند دوست

...

فکرش رو بکن!