باسمه تعالی


آدم اگر آدم شد، عالم عالم می‌شود.


والسلام

فقط گوش کن
+
.
.
.
حالا تکرار کن
...
همین

سید خیال می‌کرد من آدم خیلی خوبی هستم. من هم خیال می‌کردم سید پاک‌ترین بنده‌ی خدا روی زمینه.
رفاقتمون همین‌جوری سر گرفت. خیلی مردونه، معنوی و دبیرستانی.
درسش از من بهتر بود. سال چهارم یه وقتایی کمکم می‌کرد. اما من چیزی نداشتم که در عوض بهش بدم. فقط تحویلش می‌گرفتم و کمی با هم گپ می‌زدیم. دلش خوش می‌شد.
یه بار یه کتاب شعر بهم هدیه داد. کتابه از نظر ادبی هیچ ارزشی نداشت. اما دست‌خط سید اول کتاب ارزشمندش می‌کرد. توی سال‌های دور از خانه، هر وقت از دست خودم ناراحت می‌شدم، نوشته‌ی اول اون کتاب رو می‌خوندم و یادم میومد که یه آدم خیلی خوب راجع به من این‌جوری فکر می‌کنه. دست‌خط‌ش بهم دلداری می‌داد که می‌تونم آدم خوبی باشم. متأسفانه اون کتاب رو همون دوره‌ی دانشجویی گم کردم...
*
امروز بعد از این همه سال ناغافل توی مسجد بالاسر دیدم‌ش. سلامی و علیکی.
هنوز خیال می‌کنه که من آدم خیلی خوبی هستم. من هم مطمئنم که سید از پاک‌ترین بندگان خدا روی زمینه.

الان دو سه روز است که آب شیرین در لوله‌های شهر قم جریان دارد.

جالب این‌که دومین سفر استانی هیأت دولت به استان قم (به دلایل معلوم و مگو) یک هفته‌ی دیگر به تأخیر افتاده و پروژه‌ی آبرسانی به شهر قم که قرار بود در این سفر افتتاح شود، بدون حضور هیأت دولت به بهره‌داری رسیده‌است.
*
به این میگن: برخورد احمدی‌نژادی با خود احمدی‌نژاد!

متنی که در پست قبلی مطالعه فرمودید، بخشی از سخنرانی آخرین پادشاه ایران خطاب به اولین پادشاه ایران بود که در تاریخ 20 مهرماه 1350 و در افتتاحیه‌ی جشن‌های دوهزار و پانصد ساله‌ی شاهنشاهی ایراد شده‌است.
ترجیح دادم متن را بدون کوچک‌ترین تغییری ذکر کنم تا متوجه عقب‌گردی که در ادبیات انقلابی‌مان رخ داده‌است باشیم.
انقلابی بودن محتاج ادبیات انقلابی است؛ چیزی شبیه: «خرمشهر را خدا آزاد کرد» یا «شهدا در قهقه‌ی مستانه‌ی‌شان و در شادی وصل‌شان عند ربهم یرزقون‌ند» یا «من در میان شما باشم و یا نباشم به همه شما وصیت و سفارش می کنم که نگذارید انقلاب به دست نااهلان و نامحرمان بیفتد» یا همین نمونه‌ی اخیر «تا زمانی که من زنده هستم و مسئولیت دارم، نخواهم گذاشت حرکت عظیم ملت ایران به سوی آرمان‌ها، ذره‌ای منحرف شود»
ادبیاتی زهردار، کوبنده و توحیدی.
*
جنگ ادبیات‌ها جزئی از جنگ نرم است. وقتی در ادبیات کم آوردی کم کم در عمل هم کم می‌آوری. همین می‌شود که در منازعات منطقه ملاحظه می‌فرمایید. لبنان 1982 با بحرین 2011 چه فرقی دارد؟

سؤال هوش: بدون جستجو در اینترنت و فقط بادقت در محتوای متن، نام گوینده‌ی این سخنان را حدس بزنید:

«...
در این بیست و پنج قرن، کشور تو و کشور من، شاهد سهمگین‌ترین حوادثی شد که در تاریخ جهان برای ملتی روی داده‌است، و با این‌همه هرگز این ملت در برابر دشواری‌های گران سر تسلیم فرود نیاورد.
در طول دوهزار و پانصد سال، هر وجب از خاک این مرز و بوم با خون دلیران و جانبازان ایران‌زمین آبیاری شد، تا ایران همچنان زنده و سربلند بماند. بسیار کسان بدین سرزمین روی آوردند تا آن را از پای در آورند، اما همه آنان رفتند و ایران بر جای ماند و در همه این مدت، علی‌رغم تیرگی‌ها، این سرزمین فروغ جاودان همچنان تجلی گاه اخلاق و کانون ابدی اندیشه باقی ماند. اکنون ما در اینجا گرد آمده‌ایم تا با سربلندی به تو بگوئیم که:
پس از گذشت بیست و پنج قرن، امروز نیز مانند دوران پر افتخار تو، نام ایران در سراسر گیتی با احترام و ستایش بسیار در آمیخته‌است.
امروز نیز همانند عصر تو، ایران در صحنه‌ی پر آشوب جهان، پیام‌آور آزادگی و بشر دوستی و پاسدار والاترین آرمان‌های انسانی است...»