به لطف یکی از همکاران، امروز فیلم کوتاه داستانی «لکه» کار تازه‌ی محمدباقر مفیدی کیا را دیدم.
از نظر فنی کار متوسطی بود و از نظر قصه هم از یک جمله‌ی کوتاه که در ابتدای کار دولت یازدهم به طعنه بین دوستان ما رد و بدل می‌شد، داستان خوبی پرداخته بود.
لکه جزییات هنرمندانه‌ی زیادی داشت که لازمه‌ی کارهای کوتاه و خلاقانه است. جزییاتی که احتمالاً چند سال بعد بهتر دیده خواهد شد.
تیزر سه دقیقه‌ای فیلم «چ» ابراهیم حاتمی کیا روی سایت فیلم منتشر شده.
یه جمله‌ای میگه اصغر وصالی (بازیگر: بابک حمیدیان) آخر تیزر که فکر کنم اول و وسط و آخر همه‌ی راهبرد انقلابی ماست:
«
یادتون نره:
ننگ بر جنازه‌ی پاسداری که تو خشاب اسلحه‌ش فشنگ مونده باشه.
برید سر پست‌هاتون.
»
*
اگر با قصه‌ی زندگی چمران زندگی کرده باشی؛
اگر با خاطرات مریم کاظم‌زاده (همسر اصغر وصالی) گریه کرده باشی؛ + ، +
اگر سر مزار پاوه‌پاره‌ها فاتحه خونده باشی؛
همین سه دقیقه کافیه که به «ابراهیم» سلامی دوباره کنی. سلام ابراهیم!
آخرین جلسه برای اولیای این مجتمع، خوب و هیجان انگیز تمام می شود.
آقا مجتبی از کربلا آمده و خودش را به نماز می رساند و یک ساعتی گپ می زنیم و خاطره می گوید از اربعین. سربلند و دردمند. الحمدلله.
آقا مهدی هم الحمدلله با یک ساعت تأخیر می رسد و عیش مان کامل می شود.
بعد از کمی رانندگی عصرگاهی، نماز مغرب می رسم فلسطین و بعد هم عمار چهارم.
مهدی الف را می بینم مفصل و سید را و تا ده شب می چرخیم و حرف می زنیم و فیلم می بینیم.
*
از این دست عمری به سر برده ایم:
همه کاره و هیچ کاره.
به عنوان یک «معلم تاریخ معاصر ایران به رسانه اهمیت دهنده» لازم بود که استرداد را ببینم.
در یک جمله: «فیلم الکن و محترمی است در بیان تاریخ» و کاملاً بر روی پیش‌دانسته‌های مخاطب سوار است. یعنی اگر شما از اختلافات اشرف پهلوی و دکتر مصدق، سپهبد زاهدی و وابستگی‌هایش، رکن دو ارتش و ماجرای تسویه‌ی توده‌ای‌ها، تاریخ جنگ جهانی دوم و کنفرانس تهران و ... چیزی ندانید، از ماجرای فیلم بغیر از جلوه‌های ویژه سینمایی و تعلیق و کشش نیم‌بند داستان چیز دیگری دستگیرتان نمی‌شود.
پس دانش‌آموزان کلاس سوم دبیرستان من حداقل لازم است که دو بار فیلم را ببینند و در بین این دو بار هم یکی دو ساعت مطالعه و گفتگو درباره‌ی ابهاماتشان داشته باشند.
*
از نظر سینمایی هم استرداد از آن فیلم‌های درجه دویی است که هالیوود حداقل سالی چهل پنجاه تا می‌سازد و به یک‌بار دیدن می‌ارزد. هر چند که ایراد زیاد دارد و در یادها نمی‌ماند.
معلوم است که یخ عوامل سینمایی ایران با سالی یک فیلم در این سطح باز نمی‌شود و با این سرعت محال است که جایی در عرصه‌ی بین‌المللی باز کنیم.
در فاصله چند روز به برگزاری جوایز اسکار ذکر نکته‌های جالب درمورد پرزرق و برق‌ترین جوایز سینمایی دنیا بی‌مناسبت نیست:
- اگر «لجن یکم» به عنوان یکی از تهیه‌کنندگان «لجن دوم» جایزه اسکار بهترین فیلم را دریافت کند، دومین نفری است که هم برای بازیگری و هم برای تهیه‌کنندگی اسکار گرفته است.
- «لجن سوم» همچنین در حال حاضر سومین فردی است که بیشترین نامزدی را در بخش کارگردانی داشته است.
- اگر «لجن چهارم» برای «لجن پنجم» برنده اسکار بهترین کارگردانی شود، تنها کارگردانی است که برای یک فیلم کاملا غیرانگلیسی‌زبان جایزه این بخش را برده است.
- «لجن ششم» با ۳۰ سال سن هفتمین جوانترین نامزد بخش کارگردانی است (تنها قزمیت اول، قزمیت دوم، قزمیت سوم، قزمیت چهارم، قزمیت پنجم و قزمیت ششم از او جوان‌تر بودند).
- اگر «لجن هفتم» برای «لجن هشتم» برنده اسکار بهترین بازیگر مرد شود، اولین فردی است که برای بازی در نقش یکی از روسای جمهور آمریکا اسکار برده است.
- «لجن نهم» در «لجن دهم» نقش یک خلبان الکلی را بازی می‌کند. او نوزدهمین بازیگری است که برای بازی در نقش یک دائم‌الخمر نامزد اسکار شده است.
- اگر «لجن یازدهم» برای «لجن دوازدهم» برنده اسکار بهترین بازیگر زن شود، ششمین نفری می‌شود که برای اولین نقش‌آفرینی خود این جایزه را می‌گیرد.
- «لجن سیزدهم» (Quvenzhane Wallis) اولین نامزد بخش بازیگری تاریخ جوایز اسکار است که نام او حرف Q دارد.
- «لجن چهاردهم» متولد ۲۴ فوریه است، یعنی او هشتاد و ششمین سال تولد خود را در مراسم اسکار جشن می‌گیرد. به این ترتیب، او دقیقا یک سال از جوایز اسکار بزرگ‌تر است.
- نامزدی «لجن پانزدهم» برای موسیقی «لجن شانزدهم» چهل و هشتمین نامزدی اسکار اوست. هیچ فرد زنده‌ای به اندازه او نامزد اسکار نبوده است.
در آخرین صحنه‌ی قسمت چهارم که دیشب پخش شد، پسره که توی اتاق بازجویی تنها مونده بود یه کم مضطرب شد. بعدش بلند شد و کاپشنش رو درآورد و پرسید: «میشه یکی بگه ساعت چنده؟ من نماز ظهرم رو نخوندم»
پای تلویزیون خشکم زده بود. دفعه‌ی اول بود که توی تلویزیون یه همچین صحنه‌ای می‌دیدم. یعنی نویسنده و کارگردان و بازیگر واقعاً به نماز فکر کرده بودند. دفعه اول بود که توی تلویزیون یه نفر بغیر از پیرزن‌های چادر سفید به فکر وقت نماز می‌افته. باورم نمیشه.
۱۳۹۱ - سی و چند سال بعد از ۵۷ - واقعی
***
hesam ashena originally shared
"راستش را بگو " مجموعه داستانی 30 قسمتی شبکه اول سیما است که از تاریخ 91/8/6 در پنج روز اول هفته پخش می شود . این مجموعه متفاوت حاصل همکاری گروهی منسجم است که دروغ گویی را در سطوح مختلف فردی و اجتماعی عامل اصلی افسرگی عمومی می دانند و همیاری را راه حل بسیاری از مشکلات تلقی می کنند .
این مجموعه یک سر و گردن بالاتر از روال تکرار ی جاری در سریالهای داخلی و خارجی می ایستد.
من در مراحل پایانی تدوین به گروه سازنده ملحق شدم و بازآفرینی یک مجموعه نمایشی در حین فاین کات را تجربه می کنم . مشاهده مشارکتی فعال در فرایند بازبینی و اصلاحات ظریف شکلی و محتوایی به همراه کارگردان ، نویسنده ، مدیر گروه و مدیر شبکه و شناخت تفاوت ذائقه هنرمندان ، مدیران ، مردم و کارشناسان در مورد ماهیت ،کیفیت ، کمیت و نحوه نمایش آسیب های اجتماعی برایم بسیار آموزنده است.
در کنار این سریال برنامه هفتگی به همین نام هم پیشنهاد شده تا با شیوه ای گفتگویی مهمترین آسیبهای اجتماعی را طرح کند.
«به رنگ ارغوان» ابراهیم حاتمی‌کیا -که سال ۸۳ ساخته‌شد و پس از ۵ سال توقیف در سال ۸۸ اکرانش کردند- را تازه دیشب دیدم.
الان جا دارد که سیدعلی بگوید: «عقب افتادی پیرمرد!» و جوابش بدهم: «خیلی آش دهان‌سوزی هم نبود جوان!»
*
ترکیب «روبان قرمز» و «خاکستر سبز» ؛ نود دقیقه تلاش برای بیان حرفی که خیلی سطحی است؛ اصلاً عاطفی نیست و رسماً مجعول است.
واقعاً دستگاه امنیتی ما این‌قدر خشک و غیرانسانی است؟ با مأمور ویژه‌ی خود مثل یک عروسک بی‌جیره و مواجب برخورد می‌کند؟ حتی در حین مأموریت، اطلاعات اولیه‌ی سوژه را از مأمور خود دریغ می کند؟ مأمور ما کاری جز نماز خواندن و مراقبت از سوژه ندارد؟ برای شنود مکالمات تلفنی توی گوشی فرستنده نصب می‌کنند؟ مأمور ما می‌تواند کتف خودش را جراحی کند؟ اطلاعات برای دستگیری یک پیرمرد فراری جنگ مسلحانه راه می‌اندازد؟ و...
*
فکر می‌کنی چرا حاتمی‌کیا به چنین سرازیری رقت‌انگیزی افتاده است؟ بلند آواز و میان‌تهی...
دکان دل و جگرفروشی
شعبان استخوانی و دار و دسته اش مشغول خوردن دل و جگر هستند. رضا تفنگچی
نیز حضور دارد.
شعبان: پُرش کن، بریز، انگار زعفرون میکِشه، یه پیاله جیگرک این حرفا رو
نداره که. پسر پاتو جمع کن بینیم.
جاهل: اوسا بفرما، بفرما اوسا دل و جیگره. خیلی خاصیت داره، خونِ خالصه. دل
و جرأت آدمیزاد رو زیاد میکنه، اوسا.
شعبان: تو بخور که لاجونی، بُزدل! اگه جیگر برا درمون بود که گوسفندا شیکم
گرگه رو سفره کرده بودن، آق پسر.
رضا تفنگچی با دیدن ابوالفتح با او به بیرون از دکان می رود و با او صحبت
می کند.