صاد

۰ نظر
دوشنبه ۱۶ دی ۱۳۹۲

:: بداهه

آقای استاد

به سه دلیل موافق کاندیداتوری ایشان نبودم.
بررسی‌های من نشان می‌داد بعد از ریاست جمهوری مقام معظم رهبری، هر دوره حدود ۱۰ سال از سن رئیس‌جمهور کم شده و در نتیجه الان باید کسی رای بیاورد که به لحاظ سنی متولد دهه ۴۰ باشد.
دلیل دوم این بود که مردم بعد از آقای احمدی‌نژاد دیگر به یک روحانی رای نمی‌دهند.
دلیل سوم این بود که بعد از احمدی‌نژاد افرادی که وجهه مردمی ندارند به سختی می‌توانند از مردم رای بگیرند و به ایشان گفتم شما مردمی نیستید.
آشنا در ادامه به پاسخ روحانی اشاره کرد و اظهار داشت:‌
روحانی به من گفت دقیقا به همین سه دلیل در انتخابات رای خواهم آورد. او گفت «به این دلیل که مردم دیده‌اند مملکت بچه‌بازی شده منتظرند یک نفر بیاید که سرد و گرم را چشیده باشد. دوم اینکه مردم دیدند این کلاهی‌ها کار را خراب کردند و حالا می‌گویند صد رحمت به آخوندها و سوم اینکه مردم از کارهای خیابانی خسته شدند و کسی را می‌خواهند که حرف، قیافه و پرستیژش اعتبارآور باشد.»

مصاحبه دکتر آشنا با نشریه اندیشه پویا

واقعاً لازم است توضیح بدهم که چرا تصمیم گرفتم برای خودم و این کلبه‌ی محقر درویشی نوشابه باز کنم؟ یا این‌که همان مصرع نوشته‌ی افتتاحیه‌ی صاد در بهمن ۸۸ (اول ربیع المولود چهارسال پیش) برای تشریح این موقعیت مضحکی که در آن قرار دارم کافی است؟
در یک جمله بگویم که برای من «صاد» بهانه‌ی با شما بودن است و امروز -به روایت ماه- چهار سال تمام از تولد این بهانه‌ی شیرین می‌گذرد. «هزاره‌ی صاد» بار دیگر این بهانه را جان می‌دهد و مزه‌ی با هم بودن را به همه‌مان می‌چشاند.

این بلبله چی میگه؟

«یک خط عمودی و سه تا دایره در مقابلش» این تصور شما از شکل هزار است: «۱۰۰۰»؟ اشتباه می‌کنید.
تصویری که از هم‌اکنون به مدت نامعلومی در بالاصاد مشاهده می‌کنید، تصویری از هزار است. دانشمندان ثابت کرده‌اند که هزار، شباهنگ، عندلیب، هزاردستان یا همان بلبل خودمان قطعاً همین شکلی است و کاربرد آن در این مکان خیلی هم ایهام دارد.
معرفی می‌کنم:

بچه‌ها -> بلبل
بلبل -> بچه‌ها

آن عبارت بعلاوه چهارده هم که در سربرگ این ویژه‌نامه می‌بینید هیچ معنی بدی ندارد و نشان می‌دهد که بیش از چهارده نفر در تهیه‌ی «ویژه‌نامه هزاره‌ی صاد» مشارکت کرده‌اند.

شما چی میگید؟

توضیحات زیادی دارم که به این یادداشت‌ها اضافه کنم.
شاید اگر حال بیش‌تر یا کار کم‌تری داشتم می‌نشستم و برای تک‌تک‌شان جوابیه، تکذیبیه یا اخوانیه‌های مفصلی می‌نوشتم. اما حالا وقت گذشته‌است و هلال باریک ماه ربیع در آسمان است و خوانندگان صاد حتی پیامکی پیگیر هستند که هزاره چه شد؟ لذا در لابلای یادداشت‌ها فقط آن‌جا که مداخله ضروری بوده است در میان دو قلاب [ ] با توضیحات مختصری به محضرتان شرفیاب شده‌ام.
پیوندهای میان‌متنی فراوانی هم در این ویژه‌نامه هست که به انتخاب دوستان از نوشته‌های برگزیده‌ی صاد هستند. زحمت کلیک بر روی آن‌ها را اگر بکشید احتمالاً سفری در زمان و مکان خواهید داشت.
*
برخی از دوستان یادداشت‌های‌شان را به زبان خوش و سر وقت فرستادند که دم‌شان گرم!
برخی دیگر با اصرار فراوان و فشارهای پیامکی: «یادداشتت برسه! ستاد برگزاری هزاره صاد» نوشته‌هایشان را رساندند که روح‌شان شاد!
و برخی عذر خواستند و به زمان دیگری حواله کردند که یادشان گرامی!

طبیعتاُ جایزه‌ای که قرار بود با مشارکت «روابط عمومی و امور بین الملل واحد قم و حومه» تقدیم کنیم، اهدا می‌شود به یادداشت برگزیده‌ی این ویژه‌نامه که می‌گذارم به انتخاب خودتان. در نظرات بفرمایید که چه کنیم؟
*
یادداشت‌ها را بر اساس زمان ارسال آن‌ها یا به ترتیب قد نویسندگان مرتب نکرده‌ام. بلکه به رسم فهرست پیوندهای مرصاد احتمالاً به ترتیب سن نویسندگان‌شان، آن‌ها را زیر هم چیده‌ام. از دوستان هم‌سن و سال عاجزانه تقاضا دارم با هم دعوا نکنند.
در ذکر اسامی نویسندگان هم به اختصار اکتفا کرده‌ام که حکما گفته‌اند: «آن چه عیان است؛ چه حاجت به بیان است؟» و سپس افزوده‌اند: «فضول هرگز نیاسود» [یا یه همچین چیزی]
بیت:

اگر مجنون دل شوریده‌ای داشت
دل لیلی از او شوریده‌تر بود

بفدایتان

ادامه مطلب...

# برادر

# حبیب

# دوست

# راغب

# سید

# سین

# صاد

# ققنوس

# محمدم

۱۴ نظر
جمعه ۱۳ دی ۱۳۹۲

:: بداهه

غربت و سکوت

بیست و هشتم صفر، بعد از دو هفته کما در بیمارستان، تمام کرد.
سی‌ام صفر با آمبولانس آوردندش قم؛ از شش ساعت جاده و برف و کولاک.
دیروز غروب سپردیمش به سردخانه.
*
جمعه، اول ماه ربیع، ساعت هشت صبح، از غسال‌خانه گرفتیمش و بردیم حرم. شش نفر مرد بیش‌تر نبودیم و سه زن.
کنار ضریح طواف دادیم و نماز خواندیم و تمام.
برگشتیم به بهشت معصومه و ده نفری تشییعش کردیم و به خاک سپردیم.
خواهرها تا ظهر بالای سرش نشستند که تنش در خاک حس غربت نکند.
اما نماز جماعت را که خواندیم، همه ترکش گفتیم.
*
خیلی خوب زندگی نکرد؛ اما شاید همه‌ی تقارن‌های معنادار وفات و تدفینش نشانه‌ی عاقبت به خیری او باشد؛ ان شاء الله.
*
منت پذیرم اگر از روی مروت، نماز لیله‌ی دفن بخوانید برای جلال پسر رحمان، دایی مرحوم بنده.
خدا همه‌ی ما را بیامرزد.
الفاتحه.

# قم

# خانواده

۱ نظر
جمعه ۱۳ دی ۱۳۹۲

:: بداهه

:: کودکی

نوشته‌ی هزارم

به حول و قوه‌ی الهی و به شرط حیات،
هزارمین نوشته‌ی صاد
اول ربیع المولود یکهزار و چهارصد و سی و پنج
سیزدهم دی ماه نود و دو
منتشر خواهد شد.

از حالا فرصت دارید در تکمیل «ویژه نامه‌ی هزاره‌ی صاد» مشارکت کنید.
بامزه‌ترین مطلبی که در صاد خوانده‌اید، به یادماندنی‌ترین یادداشت، تلخ‌ترین نوشته، خاطراتی از صادخوانی، تصاویر با ارتباط و بی‌ارتباط با صاد، انتقادها و پیشنهادهای در گلو مانده، یادداشت های ویژه از خودتان به این مناسبت و هر چیز دیگری که به نظرتان در این ویژه نامه می‌تواند بیاید را از هر راهی که بلد هستید به دست من برسانید.
با مشارکت «روابط عمومی و امور بین الملل واحد قم و حومه» قرار است جایزه هم بدهیم.

# صاد

چهارشنبه ۱۱ دی ۱۳۹۲

:: بداهه

حماسه اقتصادی -۸

به گزارش خبرنگار واحد مرکزی خبر؛ محمدباقر نوبخت در حاشیه جلسه امروز هیئت دولت در جمع خبرنگاران افزود: شورای عالی کار این پیشنهاد را ارائه داد که پس از موافقت هیئت وزیران مقرر شد حق مسکن کارگران از ۱۰۰ هزار ریال به ۲۰۰ هزار ریال افزایش پیدا کند.
وی ادامه داد: رقم حق مسکن کارگران از سال ۸۴ افزایش پیدا نکرده بود.

این یادداشت را به طور خاص تقدیم می‌کنم به
تکنوکرات فرزانه جناب رضا م.
که علاقه‌ی خاصی به این گونه اخبار دارد.
گل‌آقا کجایی که یادت بخیر!

# حماسه

# فرهنگ

# زندگی

۳ نظر
چهارشنبه ۴ دی ۱۳۹۲

:: روایت امروز

بزرگِ شهدا

تویی
آن غرقه به خونی
که
بزرگ شهدایی
تو
عزیز دل زهرا (س)
تو
حسین (ع)
خون خدایی

دریافت

*
بیست سال با این نوای حسین فخری اشک ریخته‌ام؛ بارها و بارها.

# اهل بیت

# هیأت

# دوست

۲ نظر
دوشنبه ۲ دی ۱۳۹۲

:: بشنو

سفر شیک

از شش صبح تا الان که نه شب باشد در سفرم با قطار و چه چیزهای نگفتنی زیادی از این سفر به سوغات آورده ام.

# دانشگاه

۰ نظر
يكشنبه ۱ دی ۱۳۹۲

:: پیامک

:: یزد

شیر و بیسکوییت

شاید دقت نکرده باشی. اما تعمد داشته‌ام که در همه‌ی این سال‌ها قرار‌هایمان را وقت نماز، توی مسجد بگذارم. این را باید یک وقتی می‌گفتم بالاخره.
می‌دانی؟
برایم عین الیقین حاصل شده که اگر دست خودم باشد هیچ وقت هیچ جلسه‌ای را نمی‌توانم به جای خوبی برسانم. هر چقدر که جلسه مهم‌تر، افتضاح بزرگ‌تر: حرف‌هایی که نباید بگویم، اطلاعاتی که نباید بدهم، چیزهایی که نباید بشنوم، رفتاری که نباید بروز بدهم و...
وقت نماز و مسجد این فرصت را به من می‌دهد که قبل از جلسه قایق سخن را به امواج دریا بسپارم و سکان حرف را به ناخدا. بعد خدا می‌برد هر جا که خاطرخواه اوست...
این طوری خوش است. خوش بوده است. خوش خواهد بود. ان شاء الله