دی‌شب در مهمانی منزل آقا سید، اساس بحثی را مطرح کردم که به نظرم خیلی جای پی‌گیری دارد.
*
تفاوتی که مکانیزم دفاعی «گل سرخ» با اصل «جاذبه و دافعه» دارد قابل تأمل است. هر چند که در ظاهر، گل‌برگ و تیغِ «گل سرخ» از همین اصل پیروی می‌کند؛ اما با کمی دقت متوجه فرق جالب و هیچان انگیز عملکرد او می‌شویم:
در قرائت کلاسیک از اصل «جاذبه و دافعه» خوانش برای دوستان و رانش برای دشمنان است. در حالی‌که در مکانیزم «گل سرخ» خواندش و رانش همه‌گیر است...
*
حالا دیگر وقت آن رسیده که از زدن برچسب «تکبر» به «گل سرخ» دست برداریم و عمیقاً به راز مهم او بیاندیشیم.

# سبک زندگی

# تربیت

(ساعت 23:59 پنجشنبه)
تو : ساعت اول تموم شد. صلوات بفرست!
من: خدا قوت. به قول سعدی: «فصلی در همان روز اتفاق بیاض افتاد...» (دیباچه گلستان)

# برادر

# سعدی

# شهید

# مسعود

8 تا 10 : جلسه‌ی پروژه‌ی حسین‌علی
10 تا 11 : جلسه‌ی مشورتی طرح دانش‌آموزی ثقلین
11:30 تا 13 : جلسه‌ی مشورتی طرح مقاومت به همراه ولیمه
13:30 تا 18 : جلسه‌ی داوری بخش علوم انسانی جشنواره شیخ بهایی
18 تا 19:30 : جلسه‌ی مشورتی طرح هر شهید یک وبلاگ
20 تا 21:30 : جلسه‌ی پروژه‌ی آسمان هشتم
فاصله‌ی بین جلسه‌ها: رانندگی و هماهنگی با تلفن و پیامک

*
پی نوشت برای تویی که امروز...

حساب روز و شب و سال و ماه دستم نیست
تو خود به یاد بیاور قرار خود را گاه
گمان مبر که دگر بی‌تو زنده خواهم ماند
به عزت و شرف لا اله الا الله

# مدرسه

# دوست

# پنجشنبه‌ها

به شکلی نامتعارف و از راهی غیرمنتظره، امشب دعوت شدم برای غبار روبی حرم حضرت عبدالعظیم حسنی سلام الله علیه.
چنان‌که افتد و دانی نمی‌توانم بروم.
همین دعوت هم از سرمان زیاد است.

# اهل بیت

یک بار هم
ای عشقِ من
از عقل میاندیش

بگذار که
دل
حل کند
این مسأله‌ها را

+  و  +

# توکل

# محمدعلی بهمنی

سلام رفیق نازنین؛
حالت چطور است حسین؟
یادت می‌آید هر روز در برگشت از مرکز فرهنگی می‌رفتیم زیارت شهدای پاوه؟ همان‌ها که روی تخت بیمارستان تکه تکه شده بودند. دقیقاً روبروی مدرسه بود. حالمان را خوب می‌کرد.
حالا آقا رفته آن‌جا. حتماً حال آن‌ها هم خوب شده.

# رهبر

# جهادی

# دوست

بیت زیر را با انتخاب مصراع دوم مناسب کامل کنید:

«چو ایزد ز حکمت ببندد دری / ................»

۱- ز رحمت ببندد در دیگری
۲- ز رحمت زند قفل محکم‌تری
۳- ز رحمت گشاید در دیگری
۴- اگر پشت آن در نشینی خری

# توکل

تلفن مستقیم نداشتیم. صاحبخانه از طبقه‌ی پایین یک سیم کشیده‌بود به خانه‌ی ما و یک گوشی خردلی رنگ مستطیل شکل وصل کرده بود بهش که همیشه قطع بود.
اگر کسی با ما کار داشت تلفن می‌زد به صاحب‌خانه. صاحب‌خانه اگر خانه بود و تلفن اشغال نبود و گوشی را بر می‌داشت و می‌خواست ما گوشی را برداریم، دکمه‌ای را می‌زد که ارتباط با بالا برقرار شود. تلفن ما اما زنگ نمی‌خورد؛ فقط صدای ضعیف و کوتاه دلنگی می‌داد که نشانه‌ی برقراری جریان برق ضعیف از پایین به بالا بود. فقط همان یک صدای دلنگ کوتاه یک‌بار می‌آمد و باید متوجه می‌شدیم. همین شد که گوشمان تیز تیز بود به صدای خفیف تلفن.
اگر گوشی را بر می‌داشتیم، خب صاحبخانه گوشی خودش را می‌گذاشت وگرنه یکی دوبار دیگر دکمه را قطع و وصل می‌کرد تا بلکه صدای دلنگ را بشنویم.
*
اگر گوشی را بر می‌داشتیم، تازه یک به چهار بود که با ما کار داشته باشند. تخصص «هادی» شده بود که یادش بماند خانواده‌ی هر کسی معمولاً چه روزهایی و چه ساعت‌هایی زنگ می‌زنند. یادش بماند که خانواده‌ی هر کسی آخرین بار کی زنگ زده و چند روز از آخرین تماس‌شان می‌گذرد.
ماجرایی بود.

1380-1382

*
الان شمایی که از ده سالگی تلفن همراه داشته‌ای اصلاً می‌فهمی من چه می‌گویم؟

# سبک زندگی

# قصه

«...
بله، داشتیم می‌گفتیم چرا این مجله را منتشر کردیم. اما اصلاً این چه سؤالی است؟ جواب آن مثل روز روشن است. آن‌قدر روشن که باید سؤال را برعکس کنیم و بپرسیم:
«چرا تا حالا این مجله را منتشر نکردیم؟»
چون اگر کسی دوستی بسیار صمیمی داشته باشد که سال‌هاست از او جدا شده و او را ندیده است و ناگهان پس از سال‌ها دوری، یک روز در را باز کند و او را روبروی خود ببیند که از سفر برگشته و یک بغل هدیه برای او آورده است؛ آیا تا این دوست را می بیند، فوری از او می پرسد که چرا آمدی؟
نه، هرگز! بلکه تا او را می‌بیند ذوق زده می‌شود، او را در آغوش می‌گیرد و می‌گوید:
«تا حالا کجا بودی؟ چرا این‌قدر دیر آمدی؟»

...»

قیصر امین‌پور
سروش نوجوان.شماره اول.سال1367

# قیصر

# دوست

# حرم

# سین

# قم

# واحد قم + حومه

# پنجشنبه‌ها

بزرگ‌ترین دل‌خوشی این‌روزهای زرد من
غرق‌شدن در خاطرات قرمز سال‌های کودکی
و اشک ریختن برای زندگیِ آدم‌ها در وضعیت سفید است

# رسانه

من برادری دارم
که سال‌هاست
این‌جا و آن‌جا و هر جای دیگری که می‌نویسم و نوشته‌ام
می‌خواند
و پیام می گذارد
و می‌گذرد
بی‌آن‌که از هم‌نشینی‌اش سرشار باشم
حتی صدایش را ...
*
من برادرانی دارم
که سال‌هاست...
*
پیدایت می‌کنم
یکی از همین روزها
و کنارت می‌مانم
هم‌صحبت سال‌های بی‌قراری من

# آدم‌ها

# دوست

# مدرسه

به شعر حافظ شیراز می‌رقصند و می‌نازند
سیه چشمان کشمیری و ترکان سمرقندی

به سلیقه‌ی خودتان جای شیراز و کشمیر و سمرقند، اهواز و یزد و قم و تبریز و طبرستان و دیلمان و ری و جی بنشانید.

*
در هفته‌ای که گذشت حالم آن‌قدر خوش نبود که حتی کلمه‌ای بنویسم.
امشب اما از مهربانی‌های بی‌پایانِ سیدحسن و سیدمهدی و محمد و سیدعلی و امیرحسین و احمد و محمدمهدی و محمدرضا و علیرضا و علیرضا و سجاد و مهدی بهترم؛ الحمدلله.
**
نه به انتظارِ یاری... نه ز یار، انتظاری.

# برادر

# حافظ

# حبیب

# دوست

# سین

# محمدم

# چراغونی

خدا... خدا... خدا...
چرا این‌جا؟
رو زمین دنبالت گشتم، نَبُردیم...
تو دریا دنبالت بودم، نَکُشتیم...
تو جزیره‌ها دنبالت گشتم، ولی فقط چشمام رو گرفتی، این تن رو نَبُردی...
چرا این‌جا؟ این‌جا، این‌جاااا...
من شکایت دارم؛ من شاکی‌ام؛
پس کو اون رحمانت؟ کو رحیمت؟ کو؟
آخه قرارمون که این نبود...
چرا این‌جا؟ آخه چرا این‌جا؟
پس چرا چشمام رو بهم پس دادی؟
پس دادی که چی؟ که چی کارش کنم؟ که چی ببینم؟
من شکایت دارم؛ به کی شکایت کنم؟ به کی بگم؟ به کی شکایت کنم آخه؟...

از کرخه تا راین
ابراهیم حاتمی‌کیا

# توکل

# توحید

# رسانه

دیگر به جایی رسیده بود که عمیقاً احساس تنهاماندگی می‌کرد. آقا روح‌الله را عرض می‌کنم. احساس فاصله. دره‌ای میان او و دیگران، که هر سَحر می‌دید که قدری ژرف‌تر شده است.
این تنهایی را بعضی‌ها گمان می‌کردند که دوست دارد؛ که اصلاْ خودش آن را پی ریخته‌است؛ که خودش کناره می‌گیرد، که خودش مجذوب خلوت است؛ اما این‌طور نبود. دیگران به هنگام رشد، بر می‌آمدند، او فرو می‌رفت. برای او انگار که خدا در اعماق بود نه در افلاک؛ و با وجود این، تنهایی را طالب نبود. دلش می‌خواست خدا را همان جایی بیابد که همگان می‌یافتند: در کوچه و بازار، مسجد و آسمان.
دلش می‌خواست می‌توانست با همگان بجوشد، بازی کند، بخندد و حرف بزند؛ اما نمی‌شد. فقط همین را حس می‌کرد که نمی‌شود: حریم. ضریح. مرغ باغ ملکوتم. دیوار تنومندی از سؤال.

سه‌دیدار . ج ۱ . ص 177
نادر ابراهیمی

# توحید

# روح‌خدا

یه جایی خوندم که وقتی اسلحه‌ی گرم به ایران اومد خیلی از جنگ‌جوهای اون موقع نامردی می‌دونستن که از راه دور به دشمنشون شلیک کنن. پهلوون‌های قدیم حتماً باید پنجه‌شون به پنجه‌ی دشمن قلاب می‌شد تا اسمش رو میذاشتن جنگ.
*
الان که دیگه همه عادت کردن با توپ و تفنگ و موشک بجنگن و انواع و اقسام روش‌های فیزیکی و شیمیایی ناکار کردن طرف مقابل رواج داره، نمی‌دونم چرا همون حس پهلوون‌های قدیمی رو نسبت به «جنگ رسانه‌ای» دارم. به نظرم نامردیه که وقتی کسی حضور نداره که مشت بزنی توی صورتش یا لااقل در تیررس نیست که به طرفش شلیک کنی، بیای با ابزارها و تکنیک‌های رسانه‌ای پوستش رو بکنی و نیست و نابودش کنی.
*
نمی دونم. شاید صد سال دیگه این روش هم همین‌قدری که الان تانک ذوالفقار و آر پی جی هفت و موشک شهاب سه مردونه به نظر می‌رسه، موجه جلوه کنه.

# جنگ

# رسانه