من:
وسط ترافیک
چمران همت
این رادیوی گمنام
چیزی پخش می‌کند که
مرا به آن سال‌های دور می‌برد
چیزی از تو
چیزی از آن چیزی که در میان ما بود
و حالا مدت‌هاست گم کردیم‌ش
.
کاش پیداش کنیم
کاش آن اتفاق خوب بیفتد
.
محمدم
:
کاش
آن روزهای خوب
برسد

تو:
برای ما
برای این همه تنهایی
ای کاش خدا کاری کند.

مصطفی:
چرا دو تا شیر داریم: شیر که می‌خوریم و شیر جنگل؟ [با مغز کوچکش در مبانی فلسفی اشتراک لفظی کندوکاو می‌کند]
من:
سه تا شیر داریم: شیر آب! [ابهامش را بزرگتر می‌کنم که به کشف راز آن علاقمندتر بشود]
مریم:
چهار تا شیر داریم: شیر خشک [مرزهای کودکی، خلاقیت و بداهه‌پردازی را جابجا می‌کند]

با این «دهه هشتادیا» فقط میشه توی کافه و رستوران قرار گذاشت.
از این کلاه‌ها هم که بذاری، دیگه بدتر.

با زن و بچه‌هاش جمع کردند و رفتند. +
رفتند.
به همین سادگی.

انگاری داره به ریش همه‌مون میخنده.
بریم بمیریم دیگه.

در این سه ماهی که این‌جا را رها کرده بودم به اندازه‌ی سه ماه یادداشت ننوشته دارم.
خب از اول هم قرار نبود که در سه ماه به اندازه‌ی بیش از سه ماه یادداشت ننوشته داشته باشم و این قرار همچنان برقرار است!
*
خلاصه‌ی چیزهایی که باید می‌نوشتم و ننوشتم در برچسب‌های همین مطلب گذاشته‌ام که صرفاً در تاریخ ثبت شده باشد. مهم‌ترینشان مطمئنا مشهد‌الرضا (ع) است و کوه.
*
این سه ماه را به خودم فرصت دادم که کارهای جدی‌تری بکنم -که نکردم-
و به مخاطب خاص فرصت دادم که آشیانه‌ی دیگری پیدا کند -که نکرد-
حالا برگشته‌ام سر همان زمین، بی‌تراکتور!
*
یک لحظه‌ای می‌شود که بالاخره خجالت را کنار می‌گذاری و برایش نامه می‌نویسی.
وبلاگ نقطه‌ی شروع است؛ نه پایان.

 می‌شود ذره ذره آب شوی، می‌شود ساده ساده فوت کنی
می‌شود حال ساده‌ای باشی، بعد هم ماضی بعید شوی

می‌شود انتخاب او باشی، به تماشای آب‌های سپید
به فلک بر شوی به‌یکباره، به شهادت رسی، شهید شوی

امید مهدی‌نژاد