ابری و ابرو از غمی، پُرپشت داری
تو آبروی آب را در مشت داری
در چشم‌هایت آیه‌های روشنِ عشق
انگشتری از نور بر انگشت داری
هرکس که آمد، ادعای دوستی کرد
از دوستانت دشنه‌ها در پشت داری!
با ما بگو از کی، کجا این درد را -که
جای تو هرکس بود اگر می‌کشت- داری؟
ما استخوان‌سوزانده در سرما و سنگیم
تو با خودت گرمای صد زرتشت داری...
کودکی از جمله‌ی آزادگان / رفت برون با دو سه هم‌زادگان
پای چو در راه نهاد آن پسر / پویه همی کرد و درآمد به سر
پایش از آن پویه درآمد ز دست / مُهر دل و مهره‌ی پشتش شکست
شد نفَسِ آن دو سه هم‌سال او / تنگ‌تر از حادثه‌ی حال او
آن‌که ورا دوست‌ترین بود گفت: / در بن چاهی‌ش بباید نهفت
تا نشود راز چو روز آشکار / تا نشویم از پدرش شرمسار
عاقبت‌اندیش‌ترین کودکی / دشمن او بود در ایشان یکی
گفت: همانا که در این همرهان / صورت این حال نماند نهان
چون‌که مرا زین همه دشمن نهند / تهمت این واقعه بر من نهند
زی پدرش رفت و خبردار کرد / تا پدرش چاره آن کار کرد
هرکه درو جوهر دانایی است / بر همه چیزیش توانایی است
دشمن دانا که غم جان بود / بهتر از آن دوست که نادان بود
مخرن‌الاسرار نظامی گنجوی
حومه کم کم از حضور خانه‌ها پر می‌شود
شهر دارد کم کم از بیگانه‌ها پر می‌شود
رفته رفته از مسافرهایِ بی قصد سفر
ازدحام خلوت پایانه‌ها پر می‌شود
عده ای در انتظارند این‌که روزی باز هم
کوچه‌های شهر از میخانه‌ها پر می‌شود
نیم هر اسطوره‌ای اغراق راوی بوده است
گوش تاریخ آخر از افسانه‌ها پر می شود
چشم‌های هاج و واج و بهت‌های بی‌دلیل
شهر کم کم دارد از دیوانه‌ها پر می‌شود
...
عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد؟
ای خواجه، درد نیست و گرنه طبیب هست
...
این حکایت همیشه‌س، نه عجیبه نه غریب
مذهب عاشقی نیست باب دلای نانجیب
به خدا اون قده این زمونه زیر و رو میشه
که دل آدما هر چی هست یه روزی رو میشه
عاشقی نقالی نیست، با قصه گفتن نمیشه
روز و شب لیلی و مجنون رو شنفتن نمیشه
اگه عاشقی، باهاس طعم جنون رو بچشی
تب و تاب قدرت و هراس و خون رو بچشی
نمیشه تو وادی صدق و صفا پا بذاری
نینوا که شد بری عاشقا رو جا بذاری
عبدالرضا رضایینیا
مست آمدم ای پیر که مستانه بمیرم
مستانه در این گوشه‌ی میخانه بمیرم
من دُر یتیمم، صدفم سینه‌ی دریاست
بگذار یتیمانه و دُردانه بمیرم
سرباز جهادم من و از جبهه‌ی احرار
انصاف کجا رفته که در خانه بمیرم؟
در زندگی افسانه شدم در همه آفاق
بگذار که در مرگ هم افسانه بمیرم
بر این سر است که رسوا کند
تو را
هر جا
به تاخت می‌رود
از باختر به خاور
باد