در آستانه‌ی ماه مبارک رمضان بالاخره طرحی که مدت‌ها ذهنم را مشغول کرده‌بود به طور مختصر نوشتم. اگر خوشتان آمد و تصمیم گرفتید امسال با این شیوه در بارگاه قرآن کریم زانو بزنید خوشحال می‌شوم اگر خبر بدهید تا دیگران هم در جریان قرار بگیرند.

طرحی نو در سیر مطالعاتی قرآن کریم

خوب است. بعضی از روزها را می‌گویم:
دوباره یادت می‌آید که می‌توانی به دیگران کمک کنی؛ می‌توانی پیامی را به گوش کسی برسانی؛ می‌توانی خاطری را شاد کنی؛ می‌توانی با دیگران مهربان باشی و خسته نشوی؛ و خسته که شدی هم‌چنان برای کمک به دیگران تلاش کنی و لذت ببری.

بعضی از روزها خوب است. همین طوری خوب است.

*
با تشکر از امیرحسین، سیدمهدی، محمدحسین، مهدی، مجتبی، رضا، محمدمهدی، علیرضا و دیگران به خاطر این یادآوری.

کار دانشجویی در منزل با مشخصات زیر موجود است:
حوصله و دقت، پای کامپیوتر، بدون نیاز به اینترنت، تایپ متن، ویرایش صدا، حوصله و دقت، موضوع فرهنگی تربیتی، حقوق بخور و نمیر، تعهد زمانی، حوصله و دقت.

آشنایان می‌توانند از طریق صفحه‌ی «محرمانه مستقیم» اعلام آمادگی نمایند.

از هفته‌ی آینده و در طول ماه مبارک رمضان برنامه‌ی نمایشی «باغ‌تماشا» ساعت ده و نیم شب از رادیو معارف پخش می‌شود.
اگر اهل شنیدن نمایش‌های خوب و با محتوا هستید پیشنهاد می‌کنم داستان «آفتاب رحمت» که در شش قسمت سی‌دقیقه‌ای با نگاهی به زندگی شیخ مفید، سیدمرتضی و سیدرضی ساخته شده از دست ندهید.
تبلیغ صوتی کوتاه این نمایش را بشنوید:

آفتاب رحمت

مسئولان هنر و رسانه:
اولا باید عطش مخاطب را بشناسند و ببینند صادق است یا کاذب تا متناسب با آن پاسخ دهند
ثانیا عطش صادق در مخاطب ایجاد کنند؛ زیرا هنگامی که عطش صادق در انسان ایجاد شود و دائما زیاد‎تر گردد، چشمه آب از درون انسان جاری خواهد شد. مولوی در این‎باره می‎گوید:
آب کم جو تشنگی آور به‎دست/ تا بجوشد آبت از بالا و پست

شش و نیم کیلو آلبالو خریدیم از قرار کیلویی دوهزار تومان. شستیم و برگ و ساقه‌‌ها را تمیز کردیم و ریختیم توی قابلمه. حالا باید تصمیم بگیریم:
اگر نمک بزنی می شود لواشک ترش و اگر شکر بریزی می‌شود مربای شیرین.
به راستی چه باید کرد؟

این دو قسمت آخر مختارنامه خیلی تلخه. با خمره خمره عسل هم نمیشه شیرینش کرد.
*
فرق مختارنامه با بقیه‌ی سریال‌های ایرانی اینه که آخرش عروسی نشد، عروس رو کشتن!
*
مردم کوفه الان چه حسی دارن وقتی این فیلم رو می‌بینن؟ بچه‌های ما فردا چه حسی دارن وقتی فیلممون رو ساختن؟
*
آخر مختارنامه عین آخر هزاردستانه. خان مظفر روی بالکن گراندهتل ایستاده و به جنازه‌ی خونین رضا تفنگچی کف خیابون لاله‌زار نگاه میکنه. مرتضی سماورساز هم عینک رضا رو برمی‌داره و عصبانی و ناراحت بالا رو نیگا می‌کنه. منوچهر نوذری نریشن میگه: کاری که امروز به دست رضا نشد، فردا به دست مرتضی کارش بساخت. هزاردستان بود و ابردست؛ غافل از آن‌که دست خداست بالاترین دست‌ها. بعد حنانه ضرب می‌گیره روی نستعلیق آیه «یدالله فوق ایدیهم»
*
«مختار» عبرت بود، نه آرمان.

اگر عمری باشد در آستانه‌ی ماه مبارک رمضان از «سیر مطالعاتی کتاب قرآن» رونمایی خواهم کرد.
همان‌طور که می‌دانید محتوای کتاب آسمانی ما به ترتیب ظاهراً بی‌ربطی در یک مجلد منتشر می‌شود و مطالعه‌ی آن به عنوان یک «کتاب» برای کتاب‌خوان‌ها کمی مبهم و پیچیده است.

اگر ایده‌ای به ذهنتان می‌رسد یک هفته برای ابرازش فرصت دارید.

یکى از چیزهائى که ما امروز خیلى احتیاج داریم، برنامه‌هاى مطالعاتى براى قشرهاى مختلف است. بارها اتفاق مى‌افتد که جوان ها را، نوجوان ها را به کتابخوانى تشویق می کنیم؛ مراجعه می کنند، می گویند آقا چه بخوانیم؟ این سؤال یک جواب ندارد؛ احتمالاً جواب هاى متعددى دارد.
مجموعه‌ى متصدیان امر کتاب روى این مسئله باید کار جدى بکنند؛ در بخش هاى مختلف، براى قشرهاى مختلف، به شکل هاى مختلف، با تنوع متناسب، سیر مطالعاتى درست کنند؛ اول این کتاب، بعد این کتاب، بعد این کتاب.
وقتى که جوان، نوجوان، یا کسى که تاکنون با کتاب انس زیادى نداشته است، وارد شد، حرکت کرد، راه افتاد، غالباً مسیر خودش را پیدا خواهد کرد.

منبع

مسأله این است که حضرات اراذل و اوباشِ چاقوکش و قمه‌به‌دست روزنامه نمی‌خوانند که بفهمند همه چقدر محکومشان کرده‌اند.
مرد می‌خواهد که کف خیابان به زبان خودشان شیرفهمشان کند.

امروز در خبرها آمده بود که «قوی‌ترین مرد ایران» توی خیابان با یکی دهان به دهان شده و طرف چاقوکشیده و آقای قوی‌ترین به رحمت الهی پیوسته. یک جای دیگری هم خواندم که بازیگر شخصیت «علی کوچولو» در صف انتظار پناهندگی و اقامت در یک کشور اروپایی وضعیت ناجوری دارد.
بدون شک این دو بدبخت را کارخانه‌ی بادکنک‌سازی به این حال و روز کشانده. اگر قدرت بزرگ‌نمایی تی‌وی نبود من و شما کجا خبر از قوی‌ترین‌ها داشتیم؟ و قوی‌ترین‌ها کجا به فکر به رخ کشیدن زور بازویشان بودند و سَر خود را سَوای مردمان در فراز می‌دیدند؟ چه شد که علی کوچولو به این فکر افتاد که هنرمند است و فرهیخته و از مابهتران؟ پسر بچه‌ی پنج-شش ساله کجا قدرت انتخاب دارد؟ چه کسی او را از فرش به عرش برکشید؟
متأسفانه کارخانه‌ی بادکنک‌سازی این‌ها و امثال این‌ها را از میان خیل بی‌شمار شیفتگان شهرت و صورت برمی‌گزیند و با حال و روز زار و نزار دفن می‌کند.
باشد که از عبرت‌گیرندگان باشیم.

شیرین من!
برای غزل
شور و حال کو؟

تو: سر سفره‌ی دیزی به یادتون هستم!
من: خسته نباشی! اگه زحمتی نیست سر سجاده‌ی نماز به یاد ما باش که غذات رو هم راحت بخوری.

فردا عصر یک قطار درجه یک از قم به سمت مشهد می‌رود. عصر جمعه هم همین مسیر را بر می‌گردد. یک بلیط به اسم من در این قطار وجود دارد؛ مکان خوبی هم در مشهد در اختیار؛ کلهم رایگان!
احمقم اگر استخاره کنم؟