بهانهی زیادی لازم نیست...
همین بوی عطر خاص؛
همین دلتنگی تکراری؛
همین حرفهای معمولی؛
*
و به یاد میآورم...
*
هر آدمی برای خودش تعریفی از خوشبختی دارد؛
و بعضی حرف ها را فقط روی فرش امامزاده حمزه میشود گفت.
دیگر صبرش تمام شده بود.
این همه مصیبت برای یک آدم خوب خیلی زیاد بود.
دستانش را بالا آورد و سرش را پایین انداخت:
«وَأَیُّوبَ إِذْ نَادَى رَبَّهُ أَنِّی مَسَّنِیَ الضُّرُّ وَأَنتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ»
پس [دعاى] او را اجابت نمودیم و آسیب وارده بر او را برطرف کردیم و کسان او و نظیرشان را همراه با آنان [مجددا] به وى عطا کردیم [تا] رحمتى از جانب ما و عبرتى براى عبادت کنندگان [باشد]
از وطن فراری شده و سرگردان بود.
درمانده و خسته وارد شهر شد.
دلش برای دختران چوپان به رحم آمد و گوسفندانشان را آب داد.
زیر سایه نشست و دستهایش را بالا برد:
«فَقَالَ رَبِّ إِنِّی لِمَا أَنزَلْتَ إِلَیَّ مِنْ خَیْرٍ فَقِیرٌ»
ساعتی بعد هم خانهای یافتهبود؛ هم خانوادهای؛ هم شغلی و هم سکینهای.
شصت دقیقه فرصت دارم در سکوت، بدون اینکه کسی تعجب کند، بدون اینکه کسی ناراحت شود، و حتی بدون اینکه کسی متوجه شود، نگاهشان کنم.
نگاهم را روی تکتکشان متوقف میکنم؛ تصاویرشان از سال اول را و امسال را توی ذهنم جستجو میکنم؛ تصورم را از هر کدامشان نهایی میکنم؛ زیرش خط میکشم و به خاطر میسپارم.
*
شاید حضور در جلسهی امتحان برای خیلی از معلمها کار ملال آوری باشد، اما آموختهام که ترکیبِ مبارکِ «حضور» و «سکوت» بسیار مغتنم است.
وقتی دو روز پشت سر هم به حرم میآیم و در فاصلهی کمتر از بیست و چهار ساعت دو بار زیارتنامه می خوانم، حس میکنم خیلی آدم خوب و بامعنویتی شدهام.
این قدر ظرفم کوچک است!
تو: سلام. غیبتتون موجه است؟!
من: فیالحال در حرم کریمهی اهل بیت، بر مزار استادِ شهیدِ این روز، دعاگویم.
سه تا هزارتومانی میگذارم روی پیشخوان بانک و برگهی واریز شهریه را میدهم به دست کارمند پشت باجه. با تعجب نگاهم می کند:
- : «دانشگاه ارزون شده؟!»
*
جمع شهریهی ترم آخرم شده «یک میلیون و سیصد و خردهای هزار تومان». یک میلیون تومان که برای این ترم وام دانشجویی گرفتهام. مبالغی هم از وامهای ترمهای قبل در حسابم مانده بود. لذا عملاً مبلغ پرداختیام برای شهریه «دوهزار و ششصد و هشتاد و پنج تومان» است.
کارمند پشت باجه حق داشت تعجب کند.
باید که ز داغم خبری داشته باشد،
هر مرد که با خود جگری داشته باشد
حالم چو دلیری ست که از بخت بد خویش
در لشکر دشمن پسری داشته باشد
حالم چو درختی است که یک شاخه نا اهل
بازیچه ی دست تبری داشته باشد
سخت است پیمبر شده باشی و ببینی
فرزند تو دین دگری داشته باشد
آویخته از گردن من شاه کلیدی
این کاخ کهن بی که دری داشته باشد
سردرگمی ام داد گره در گره اندوه
خوشبخت کلافی که سری داشته باشد
حسین جنتی
یک کیلو و هفتاد گرم شیرینی خامهای خریدم به قیمت یازده هزار و پانصد تومان. با صرف نظر کردن از هفتاد گرم وزن خود جعبهی شیرینی و شمردن تعداد شیرینیهای توی جعبه، قیمت هر یک دانه شیرینی خامهای را چیزی بین هشتصد تا هزار تومان تخمین میزنم.
دوباره تکرار میکنم:
شیرینی خامهای: دانهای هزار تومان.
شب، در آخرین لحظهای که میخواهم در پارکینگ را ببندم و راه بیافتم سمت قم، چادر به سر، از پنجره سرش را بیرون میآورد و صدایم میکند:
- : «یاس نمیچینی ببری؟»
می داند که اهل گلچیدن نیستم. چرا میگوید پس؟
.
.
.
یاد پریشب میافتم.
*
مفاهمهای در عالم معنا هست که فقط بین مادر و فرزند اتفاق میافتد: بدون حرف؛ در سکوت.