آقا مصطفی توی سفره از لابلای سبزی‌ها یکی را که بی‌قواره‌تر از بقیه است بیرون می‌کشد و می‌پرسد: «اسم این چیه؟»
پاسخش ساده و بی‌حاشیه است: «برگِ ترب»
اما بچه‌ها همیشه یک غافلگیری در آستین دارند.
با اعتراض می‌گوید: «نه! اسم خودش چیه؟»
چند ثانیه‌ای سکوت می‌کنم. متوجه سؤالش نمی‌شوم: «برگِ ترب دیگه!»
چشمانش برقی می‌زند. با خنده می‌گوید: «یعنی خودش اسم نداره؟»

پ.ن:
+ ما همه هیچیم؛ همه اوست.

حاجی: لطفاً هر نتیجه‌ای حاصل شد به من اطلاع بده.
سید: البته چون ما کلاً مأمور به وظیفه‌ایم طبیعتاً نتیجه‌ای هم حاصل نمیشه!

سلام آقای [...]
از این که مصدع اوقاتتون میشم عذر میخوام
[...] هستم؛ دانش‌آموز سال ۹۴ مدرسه [...] قم
حالتون چطوره؟ متأسفانه شماره‌تون رو گم کرده بودم، از آقای [...] گرفتم
غرض از مزاحمت اینکه بعد از سالی که با شما به عنوان دبیر تاریخ گذروندم شدیداً به تاریخ علاقمند شدم
در حال حاضر هم ترم دوم تاریخ دانشگاه [... ] هستم
دارم از رشته‌ام لذت می‌برم و دوست داشتم شما بدونید و با بنده هم حس باشید
امیدوارم در آینده نزدیک سعادت دیدنتون رو داشته باشم

پیغام خصوصی می‌گذاری این‌جا؛
پیام شخصی می‌فرستی آن‌جا؛
کم مانده پیک مخصوص روانه کنی هرجا.
::
به جان عزیزت که برای من هم دشوار است؛
برای من هم دشوار شده...
::
دعا کن این اسفند بگذره؛
دعا کن بعدش اردیبهشت بشه؛
دعا کن با هم بریم بهشت.

تو: سلام استاد؛ ببخشید مزاحم میشوم، جهت یادآوری ...
من: سلام؛ بجای «یادآوری» لطفاً «دعا» کن!
تو: پروردگارا به محمد و آل محمد به استاد ما توفیقی عنایت کن. پروردگارا او را بر آنچه که مورد رضای توست عارف و واقف و عامل بفرما...
من: چرا برای استادت دعا میکنی؟ برای من دعا کن!
تو؛: رابطه شما و استاد برای ما، رابطه عموم خصوص مطلق است!
من: در چهار دهه زندگی هیچ وقت به پرتگاه هلاکت به اندازه‌ی این دو سه هفته نزدیک نبوده‌ام. دعا کن بخیر بگذره اسفند؛ دعا کن بعدش اردیبهشت بشه.

از حضرت استاد دستور ذکر گرفته‌ام برای آرامش؛ توسل و استخاره؛ بعد از دو نماز؛ بین دو کلاس؛ چهارشنبه؛ امام هشتم؛

بسم‌الله الرحمن الرحیم

وَإِنْ یَمْسَسْکَ اللَّهُ بِضُرٍّ
فَلَا کَاشِفَ لَهُ إِلَّا هُوَ

وَإِنْ یُرِدْکَ بِخَیْرٍ
فَلَا رَادَّ لِفَضْلِهِ

یُصِیبُ بِهِ
مَنْ یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ

وَهُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ

صدق‌الله

پ.ن:
پارو نزن
پارو نزن
پارو نزن
پارو نزن
صد مرتبه.

در این سرزمین
تا اطلاع ثانوی

افراد را برای صندلی‌ها تربیت نمی‌کنند؛
بلکه صندلی‌ها افراد را تربیت می‌کنند.

هش‌دار!

آن‌که
دستورِ زبانِ عشق
را
بی‌گزاره
در
نهادِ ما
نهاد
خوب می‌دانست
تیغِ تیز
را
در
کفِ مستی
نمی‌بایست
داد
.
.
.

قَدْ بُصِّرْتُمْ
إِنْ أَبْصَرْتُمْ
وَ قَدْ هُدِیتُمْ
إِنِ اهْتَدَیْتُمْ
وَ أُسْمِعْتُمْ
إِنِ اسْتَمَعْتُم

عقیق
سنگ لطیفی است
و
نقره
فلزی نرم؛
.
.
.
وقتی
او
بخواهد
سنگ و فلز
نرم و لطیف
می‌شود
.
.
.
نشانه‌های
کرامت او را
با خود
داشته باش.

یعنی فکرش رو هم نمی‌کردی آخرای سال نود و هفت هنوز وبلاگ‌نویسی شغل باشه؛ ولی هست!
نمی‌دونم به حساب شوخ‌طبعی رفقا باید بذارم یا تیزهوشی زیادشون؟

دکتر دارد خیلی معمولی توضیح می‌دهد که شرایط پذیرش یک عضو جدید در فرقه‌شان چیست:

نگاهش در نگاهم گره می‌خورد. زیرکی مؤمنانه‌ای دارد. خوب فهمیده که ذوق کرده‌ام.

من: خیلی ممنون که اومدی. هر چند که سلسله مراتب ترقی و رشد و پیشرفت در این سرزمین هیچ‌وقت منطقی، عادلانه و یا قابل پیش‌بینی و پیشگیری (!) نبوده؛ اما دست روزگار بازی‌های عجیبی با ما می‌کند.
تو: من فکر نمی‌کردم حرف به درد بخوری داشته باشم. بیشتر برای کشف اومدم.

پ.ن:
#الصبر مفتاح الفرج
#جئنا لنبقی
#قال هی عصای

تو: آیا اصولاً ممکن است که پیام‌بری و برادری قاطی شود؟ و اگر بله آیا خطرناک است و باید از آن پرهیز کرد؟
من: تکرار می‌کنم: سقف رفاقت برادری است؛ سقف معلمی هم پیام‌بری. آن چه خطرناک است فراتر رفتن از برادری به پدری و از پیام‌بری به خدایی است.
رفیق برادر باشد بهتر و معلم پیام‌بر باشد نیکوتر.
تو: اینا رو که می‌دونم عزیز! حالا اگر برادر، پیام‌بر هم باشد ایراد ندارد؟ یا نکته‌ی خاصی دارد؟
من: اصل همان است که می‌دانی. اما فقط یک رفیق همه چیز تمام که معلم همه چیز تمامی هم باشد می‌تواند همزمان به سقف هر دو جایگاه برسد. اگر یافتی، رهایش نکن.
تو: ...

دورهمی ضروری و میزبانی به موقعی بود.
آن‌چه به نظر می‌رسید از دست رفته، خودش با پای خودش باز گشته است.
حالا ما باید برگردیم.
جاده و اسب مهیاست برادر؛
بیا تا نرویم.

تو: + نمی‌دونم مخاطب خاص داشت، یا عام، یا ...؛ ولی خیلی به موقع بود...
من: تاریخ تکرار نمی‌شود، بلکه آدم‌ها تکرار می‌شوند. شما خودت نمی‌دانی، شاید اهمیتی هم نداشته باشد، اما داری در زندگی من تکرار می‌شوی...