‫هفته ی پیش ساعت چهار صبح یه بی ام دبلیو با سرعت دویست و چهل کوبیده به پل عابر توی نیایش‬؛
‫سه تا جوون بیست و چند ساله جزغاله شدند‬.
‫یه جوون بیست و چند ساله چقدر خرجش میشه که بشه بیست و چند سالش؟‬
‫چطور میشه حساب کرد؟‬
‫الان یه جفت دوقلوی پونزده ساله تمیز چند درمیاد به نظرت؟‬
‫همه رفتند توی کف قیمت ماشینه که سوخته و نابود شده؛
‫شصت سال عمر شیرین آدمی‌زاد که رفته هوا رو کسی حساب نمی‌کنه.‬

الان که دارم این را می‌نویسم دو روز است که «صدا» ندارم. معمولاً سالی یکی دو بار در فصل مدارس این طوری می‌شوم. اما این دفعه شدید‌تر و طولانی‌تر شده؛ تا حدی که امروز کارم به «استراحت مطلق صوتی» کشیده.
در سه روز گذشته چهار تا کلاس داشته‌ام و اگر بخواهم سه جلسه سخنرانی دو روز آینده را برگزار کنم، اقلاً بیست و چهار ساعت نباید اصلاً حرف بزنم. حتی نجوا هم ممنوع است.
*
همان قدر که لال بازی‌های یک نفر برای نانوا و مغازه دار و متصدی پمپ بنزین عادی است، برای بچه‌ها هیجان انگیز و مفرح است. بازی کردن با پدر پرحرفی که امروز اصلاً صدایش در نمی‌آید و با زبان اشاره قصه می گوید، دوقلو‌ها را سرحال آورده!

خ. کاشانی؛ م. شیخ بهایی؛ م. ونک؛ خ. شهرآرا؛ خ. دماوند.
اصل و کپی شناسنامه‌ی پدر؛ قیمه سیب‌زمینی با مشاور مدیرعامل؛ پخش زنده‌ی توچال از طبقه‌ی دهم؛ ارسلان؛ حاج محمود؛ تقاطع یزد-قم؛ هشت صبح تا یازده شب.
*
بهش میگم: می‌دونی چرا الان این‌جا روی این صندلی روبروی تو نشسته‌ام؟
ده سال از من کوچکتر است. نمی‌داند.
بهش میگم: چون دقیقاً ده سال پیش روی اون صندلی که الان تو نشستی، نشسته بودم.
نمی‌فهمد. چرا باید بفهمد؟
*
و چقدر امروز هوای تهران شفاف بود؛ و چقدر امروز من به این کوه‌ها چسبیده‌ام؛ و چقدر آفتاب زمستانی خوبی بود؛
تو کجایی؟
تو کجایی؟

در حال خودم بودم و برخلاف قاعده‌ی معمول که باید قبل از ورود به کلاس بزنم توی صورت روحم که برون‌ریزی نداشته باشد، بی‌هوا پانزده‌تا جوان شانزده هفده ساله همه‌ی هیجانشان را پرت کردند طرفم و یک آن قهقه‌ی نامعمولی، که در هر کلاسی نامعمول است و در کلاس‌های من نامعمول‌تر، همه‌ی فضا را پر کرد.
بعد از یک ماه امتحان، بعد از یک ماه دوری، مثل این‌که تشنه‌ای به آب رسیده باشد.
دو طرفه بودن این حادثه برایم غریب بود. تلنگری که بدانم چه چیزی را دارم ترک می‌کنم.

در یک خانه‌ی معمولی در تهران، حدود صد سال پیش^۱، خدا به «رضا^۲» از همسر دومش^۳ یک دختر داده بود به اسم «خدیجه^۴» و حالا که منتظر دومین فرزندش بود، خدا دوقلو نصیبش کرده بود. اسمشان را گذاشت «محمدرضا^۵» و «زهرا^۶».
قدم این دوقلوها برای «رضا» خیر بود و هنوز دومین بهار زندگی‌شان را ندیده بودند که پدر در کارش پیشرفت کرد^۷ و اوضاع زندگی‌شان روبراه شد. آن قدر کار و کاسبی^۸ «رضا» رونق گرفته بود که دوقلوها هنوز به مدرسه نرفته، خانه‌شان رفت آن بالا بالاها^۹ و حسابی مشهور شدند. «زهرا خانم» خیلی دوست داشت مثل برادر دوقلویش در فرنگ^۱۰ درس بخواند. اما پدرش روی دخترها غیرت^۱۱ داشت و اجازه نمی‌داد تنهایی در غربت بماند. به اصرار پدر در هفده سالگی ازدواج کرد^۱۲ و زندگی متفاوت او تقریباً از همین‌جا شروع شد...
*
این می‌توانست شروع زندگی‌نامه‌ی زنی باشد که چند روز پیش در نود و شش سالگی در ویلای شخصی‌اش در مونت کارلوی شاهزاده‌نشین موناکو مرد. زندگی آدم‌ها از دور خیلی شبیه هم است: یک روز به دنیا می‌آیند؛ مدتی در این دنیا می‌لولند و یک روز هم می‌میرند. مرور زندگی نود و شش ساله‌ی «والاحضرت اشرف پهلوی» چیزی بیش از همین سه جمله در بر ندارد. البته به نظرم به این‌ها باید این تصویر را هم اضافه کرد:

مراسم سومین ازدواج اشرف که در ۱۳۳۵ در سفارت ایران در فرانسه برگزار شد.
همه چیز این تصویر مضحک است: از عاقد سید (!) در سمت چپ تصویر تا آن خانم محترم (!) در سمت راست، هنرمند متعهد (!) وسط تصویر، ازدواج در سفارت (!) و حتی خود ازدواج (!)

فاصله‌ی بین
آرمان‌های «انقلاب» اسلامی
تا
اقتضائات «جمهوری» اسلامی
فاصله‌ی بین
جشنواره‌ی فیلم عمار
تا
جشنواره‌ی فیلم فجر
است.

سید حال خوشی نداشت هفته‌ی پیش. آب و روغنش قاطی شده بود اساسی. همین چند دقیقه‌ای که امروز دیدمش و سرحال بود و ادای پیرمردهای فرزانه را برایش درآوردم و نصیحتش کردم که دنیا دو روز است و ارزش جدی گرفتن ندارد و اینها و کمی خندید، دلم خوش شد که مثلاً کار مفیدی کرده‌ام برایش.
خدا به همه‌ی معلم‌ها عمر و توان مضاعف بدهد.
*
این قرارهای عصر و غروب پنجشنبه‌ها حال و هوای وبلاگی خوبی دارد. آن‌قدر که آدم حرف‌های دبلیو هم زیاد می‌زند: در یک ملاقات کوتاه روی صندلی دوم و یا گفتگویی پرنشاط در امام‌زاده‌ای محترم با رفقایی که حالشان خوب است و مسیرشان را پیدا کرده‌اند. الحمدلله.
همین دبلیوهاست که ما را زنده نگه داشته است.

به همین مناسبت از چند برچسب جدید در صاد رونمایی می‌کنم: محمدم، سید و حبیب.

از صبح رفته‌ام مدرسه: گفته‌ام، شنیده‌ام، خندیده‌ام، گریسته‌ام.
کلاس‌های مختلف: خداحافظی و حلالیت طلبیدن بچه‌ها و همکاران، جای خالی خیلی‌ها که زودتر رفته‌اند.
بعدازظهر، گرد و خاک در نشست دوستانه‌ی آوینی‌خوانی
و آن پیامکی که بعدش برای حسین فرستادم...
نماز مغرب در منزل خانواده‌ای شهیدپرور
و سخنرانی عجیب بعد از نماز،
و بغضی که از مظلومیت امیرالمؤمنین در گلوها گیر می‌کند،
و آش رشته‌ی معنادار بعد از آن؛
و تازه ساعت هفت شب رسیده‌ام توی پارک، سر قرار اصلی:
توی سرما دو ساعت گپ برادرانه؛ شیرین و شاد؛ و تحقیقات تلفنی برای امر خیر با همکاری بچه‌های بالا.

و ماه کاملِ نیمه‌ی صفر از آن بالا به ما نگاه می‌کند.

مثلاً شما تحصیل‌کرده و فرنگ دیده و خلاق و کاربلد؛
می‌روی از فعالیت‌های مراکز اسلامی مثلاً در آمریکای لاتین فیلم مستند تهیه می‌کنی:
با کیفیت و جذاب و فاخر؛
با شور و شوق و ذوق و خوشحالی؛
که مثلاً سوژه‌ی بکر و تازه‌ای کشف کرده‌ای؛
که مثلاً گوشه‌ای از زحمات خادمان گمنام این عرصه را انعکاس بدهی؛
و مثلاً بتوانی توجه مسئولان و فعالان فرهنگی را به اهمیت این حوزه از فعالیت‌ها نشان بدهی؛
و مثلاً فیلم‌ت از شبکه‌های سراسری پخش بشود و جایزه از فلان جشنواره‌ی انقلابی بگیری و کیف کنی که «رسانه‌ی انقلاب» را احیا کرده‌ای؛
و مثلاً بعدش همکاری نکردن همان خادمان گمنام در تولید این فیلم فاخر را هم می‌گذاری به حساب «عدم درک رسانه‌ای» و «عقب ماندگی از روش‌های تبلیغ در جهان معاصر»؛

و مثلاً خبر نداری که همین چند ماه قبلش فلان نهاد استکباری فلان میلیون دلار بودجه تصویب کرده برای تهیه گزارش از فعالیت‌های ج.ا.ا در آمریکای لاتین؛
و مثلاً خبر نداری که چند ماه بعد از جایزه گرفتن تو چه بلایی سر همان خادمان گمنام در حیاط خلوت شیطان بزرگ می‌آورند -با آدرسی که تو داده‌ای- و چقدر کار سخت می‌شود و چقدر مکان‌ها لو می‌رود و چقدر آدم‌ها می‌سوزند.

باشد. تو خوبی استاد.

و حاجی علیه‌السلام -که اصل اصول وبلاگ‌نویسی و ذات بی‌زوال عنصر دبلیو در او ممتنع‌الوجود است- را از امروز باباحاجی علیه‌السلام می‌خوانیم که خدا از در رحمتش با او سخن گفته و بیت‌شان منور به مصرعی نو گشته است.
حنانه باد و مباد ان‌شاءالله.

آدمی که همه‌ی پنج‌شنبه‌هایش را لب به لب با «موظفی»^* پر کند، حکماً مجبور می‌شود صبح جمعه‌اش را «برآوردی»^** برای دلش ببندد: به صرف حلیم و امام‌زاده و شهدای گمنام و دوست.


کلمات و ترکیب‌های تازه:
^*: آنچه انجام ندادنش آدمی را از زندگی عقب بیندازد.
^**: آنچه انجام دادنش آدمی را از زندگی جلو بیندازد.

دو سال پیش را به یاد می‌آورم که آرزو داشتم در یک حلقه‌ی دانشجویی «سیر مطالعاتی آثار آوینی» راه بیندازم و در یک جمع دانش‌آموزی به بهانه‌ی دورخوانی کتاب «انسان دویست و پنجاه ساله» یک دور تاریخ تشیع بگویم. حتی یادم هست که برنامه‌ریزی مقدماتی کار را پیش خودم کرده بودم. اما خب مثل همیشه^* العبد یدبر و الله یقدر. نشد که نشد.

این پنج‌شنبه‌ها -بی آن‌که ذره‌ای پارو زده باشم- از جلسه‌ی پرملات تدبر در آینه‌ی جادو دوان دوان خودم را به هیأت باصفای بچه‌های جهادی می‌رسانم که فصل به فصل در تاریخ ائمه جلو برویم.
حکمتِ بستنِ درِ مصاحبتِ بیشتر با یاران قدیم و رحمتِ گشودنِ درِ ارتباط با دوستانِ جدید را در این فقره به روشنی می‌بینم.


^* از مولوی است:

ای طمع در بسته در یک جای سخت
کآیدم میوه از آن عالی‌درخت

آن طمع زان جا نخواهد شد وفا
بل ز جای دیگر آید آن عطا